کنوانسیون بین‌المللی تأسیس یک صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی با اعمال اصلاحات پروتکل (1992)

کنوانسیون بین‌المللی تأسیس یک صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی با اعمال اصلاحات پروتکل (1992)

کنوانسیون بین‌المللی تأسیس یک صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی با اعمال اصلاحات پروتکل (1992)
مدیرعامل محترم روزنامه رسمی کشور
پیرو تصمیم جلسه مورخ 15/1/1389 هیئت وزیران، متون فارسی اسناد بین‌المللی زیر که به مهر « دفتر هیئت دولت» تأیید شده است، برای تسهیل در استناد به آنها و انتشار در روزنامه رسمی جمهوری اسلامی ایران به پیوست ارسال می‌گردد:
1ـ متن یکپارچه شده کنوانسیون بین‌المللی تأسیس یک صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی (1992).
2ـ متن یکپارچه شده کنوانسیون بین‌المللی مسئولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی (1992).
3ـ کنوانسیون منطقه‌ای کویت برای همکاری درباره حمایت از محیط زیست دریایی در برابر آلودگی.
4ـ پروتکل همکاری منطقه‌ای برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری.
دبیر هیأت دولت ـ مجید دوستعلی
کنوانسیون بین‌المللی تأسیس یک صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی نفتی با اعمال اصلاحات پروتکل (1992)
(مکمل کنوانسیون بین‌المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی، (1969))
مقررات کلی
ماده1ـ از نظر این کنوانسیون:
1ـ « کنوانسیون مسؤولیت (1992)» به معنای کنوانسیون بین‌المللی مسؤولیت مدنی ناشی از آلودگی نفتی، (1992) می‌باشد.
(1) مکرر ـ « کنوانسیون صندوق (1971)» به معنای کنوانسیون بین‌المللی تأسیس صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی (1971) می‌باشد. برای دولتهای متعاهد به پروتکل (1976) مربوط به آن کنوانسیون، این عبارت به منزله اشاره به کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط آن پروتکل تلقی خواهدشد.
2ـ « کشتی، شخص، مالک، نفت، خسارت آلودگی، اقدامات پیشگیرانه، سانحه و سازمان» دارای همان معانی مندرج در ماده (1) کنوانسیون مسؤولیت (1992) می‌باشد.
3ـ « نفت» مشمول حق عضویت به معنای نفت خام و نفت سوخت که در بندهای (الف) و (ب) زیر تعریف گردیده‌اند، می‌باشد:
الف ـ « نفت خام» یعنی هر مخلوط هیدروکربن مایع که به صورت طبیعی در زمین وجود دارد اعم از این که به نحو مطلوبی جهت حمل تغییرشکل داده شده یا نشده باشد. همچنین شامل نفتهای خام که بعضی قسمتهای تقطیری از آن خارج شده‌اند (که گاهی با نام مواد خام مرغوب شده به آنها اشاره می‌شود) یا بعضی قسمتهای تقطیری به آن اضافه گردیده‌اند (که گاهی با نامهای مواد خام تیزشده یا دوباره‌سازی شده از آنها یاد می‌شود) نیز می‌باشد.
ب ـ « نفت سوخت» یعنی مواد سنگین تقطیری یا باقیمانده نفت خام یا امتزاجی از این مواد که به منظور استفاده سوختی برای تولید حرارت یا نیرو بکار می‌برند که کیفیت آنها معادل « مشخصات انجمن آمریکایی آزمایش و تشخیص مواد مربوط به نفت سوخت شماره چهار (علامت 69 ـ 396د)» یا سنگین‌تر باشد.
4ـ « واحد محاسبه» دارای همان معنی مندرج در بند (9) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت (1992) می‌باشد.
5 ـ « ظرفیت کشتی» دارای همان معنی مندرج در بند (10) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت (1992) می‌باشد.
6 ـ « تُن» در رابطه با نفت، یعنی تن متریک.
7ـ « ضامن» به معنای هر شخصی است که به منظور تحت پوشش قرار دادن مسؤولیت مالک مطابق بند (1) ماده (7) کنوانسیون مسؤولیت (1992) بیمه یا تضمین مالی دیگری ارائه می‌کند.
8 ـ « تأسیسات پایانه‌ای» به هر محلی اطلاق می‌شود که برای انبارنمودن نفت به صورت فله قادر به دریافت نفت حمل شده از طریق راههای آبی باشد از جمله هرگونه امکاناتی که در واحدهای دور از ساحل قرار گرفته و به چنین محلی متصل است.
9ـ در هر مورد که حادثه شامل مجموعه‌ای از اتفاقات باشد، تاریخ حادثه همان تاریخ وقوع اولین این اتفاقات فرض خواهدشد.
ماده2ـ
1ـ بدین وسیله یک صندوق بین‌المللی جهت جبران خسارت آلودگی تحت عنوان صندوق بین‌المللی جبران خسارت آلودگی نفتی (1992) که از این پس صندوق نامیده خواهدشد با اهداف ذیل تأسیس می‌گردد:
الف ـ پرداخت غرامت در ازای خسارت آلودگی به میزانی که پوشش حمایتی ارائه شده توسط کنوانسیون مسؤولیت (1992) کافی نیست.
ب ـ به اجراء درآوردن مقاصد مذکور در این کنوانسیون.
2ـ صندوق در هر یک از دولت‌های متعاهد به عنوان یک شخص حقوقی است که بر طبق قوانین آن دولت قادر به داشتن حقوق و تکالیف است و می‌تواند مقابل دادگاههای آن دولت، طرف جریان دادرسی واقع شود. هر دولت متعاهد بایستی مدیر صندوق را (که از این پس « مدیر» خوانده می‌شود) به عنوان نماینده قانونی صندوق بشناسد.
ماده3ـ این کنوانسیون منحصراً شامل موارد ذیل خواهدبود:
الف ـ خسارت آلودگی ایجاد شده:
1ـ در سرزمین، شامل دریای سرزمینی یک دولت متعاهد، و
2ـ در منطقه انحصاری اقتصادی یک دولت متعاهد که براساس حقوق بین‌الملل ایجاد شده است، یا اگر یک دولت متعاهد چنین منطقه‌ای را ایجاد ننموده است، در منطقه فراتر و مجاور با دریای سرزمینی آن دولت که بر اساس حقوق بین‌الملل توسط دولت مزبور تعیین شده است، که این منطقه نباید بیش از 200 مایل دریایی از خطر مبدأیی که عرض دریای سرزمینی از آن اندازه گرفته خواهدشد امتداد یابد.
ب ـ اقدامات پیشگیرانه جهت پیشگیری یا به حداقل رساندن خسارت مزبور، در هر محلی که انجام شود.
جبران خسارت
ماده4ـ
1ـ صندوق به منظور اجرای وظایف خود به موجب جزء (الف) بند (1) ماده (2) ، در مورد شخصی جبران خسارت خواهدکرد که متحمل خسارت آلودگی شده باشد اگر به دلایل زیر چنین شخصی قادر به دریافت کامل و مناسب جبران خسارت به موجب مفاد کنوانسیون مسؤولیت (1992) نشده باشد:
الف ـ هیچ مسؤولیتی برای آن خسارت به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1992) پیش‌بینی نشده باشد.
ب ـ مالک مسؤول خسارت به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1992) از نظر مالی توانایی اجرای تعهدات خود را به صورت کامل نداشته و هرگونه تضمین مالی که به موجب ماده (7) آن کنوانسیون ممکن است ارائه شده باشد، ادعاهای مربوط به جبران خسارت را پوشش نداده یا کافی نباشد؛ در صورتی مالک به عنوان شخصی محسوب می‌شود که قادر به انجام تعهداتش نیست و تضمین مالی ناکافی محسوب می‌شود که شخصی که متحمل این خسارت شده پس از طی تمام مراحل متعارف برای ادامه دادخواهی از مراجع قضایی در دسترس او، قادر به دریافت کامل مبلغ مقتضی خسارت به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1992) نباشد.
ج ـ میزان خسارت، از مسؤولیت مالک براساس کنوانسیون مسؤولیت(1992) به طوری که در بند (1) ماده (5) آن کنوانسیون محدود گردیده یا براساس مفاد هر کنوانسیون دیگر بین‌المللی لازم‌الاجراء یا مفتوح برای امضاء ، تصویب یا الحاق در تاریخ این کنوانسیون بیشتر باشد.
هزینه‌ها یا از خودگذشتگی‌های معقولی که توسط مالک داوطلبانه جهت پیشگیری یا به حداقل رساندن خسارت آلودگی پرداخت شده‌اند از نظر این ماده مانند خسارت آلودگی تلقی خواهند گردید.
2ـ صندوق هیچ گونه تعهدی به موجب بند قبل نخواهدداشت چنانچه:
الف ـ ثابت نماید که خسارت آلودگی از عمل جنگی، خصومت، جنگ داخلی یا قیام، حاصل شده یا ناشی از نفتی بوده که از یک کشتی جنگی یا کشتی دیگری که تحت مالکیت یا بهره‌برداری یک دولت بوده و در زمان حادثه فقط در خدمت غیرتجاری دولتی بوده، نشت نموده یا تخلیه شده است.
ب ـ خواهان نتواند ثابت کند که خسارت ناشی از یک سانحه، منتسب به یک یا چند کشتی بوده است.
3ـ در صورتی که صندوق ثابت کند که خسارت آلودگی کلاً یا جزئاً ناشی از فعل یا ترک فعل توأم با قصد ایراد خسارت توسط شخصی که متحمل خسارت شده یا ناشی از قصور شخص مزبور بوده است، صندوق می‌تواند کلاً یا جزئاً از تعهد خود مبنی بر پرداخت غرامت به چنین شخصی معاف گردد. صندوق در هر صورت به میزانی که مالک کشتی می‌توانسته طبق بند (3) ماده (3) کنوانسیون مسؤولیت (1992) معاف گردد، از مسؤولیت معاف خواهدشد. با این حال، چنین معافیتی در خصوص اقدامات پیشگیرانه شامل حال صندوق نخواهدشد.
4ـ (الف) به غیر از مواردی که در بندهای فرعی (ب) و (ج) این بند به گونه دیگری مقرر شده اسـت، کل میزان غرامت قابل پرداخت توسط صندوق طبق این ماده در رابطه با هر سانحه واحد، به گونه‌ای محدود خواهدشد که کل این مقدار و مقدار غرامتی که عملاً طبق کنوانسیون مسؤولیت (1992) در ازای خسارت آلودگی مشمول کنوانسیون حاضر، بر طبق تعریف ماده (3) پرداخت گردیده است، از (135) میلیون واحد محاسبه تجاوز نکند.
(ب) به غیر از مواردی که در بند فرعی (ج) به گونه دیگری مقررشده است، کل مقدار غرامت قابل پرداخت توسط صندوق طبق این ماده در ازای خسارت آلودگی ناشی از یک پدیده طبیعی دارای ماهیت استثنائی، اجتناب ناپذیر و غیرقابل مقاومت، از (135) میلیون واحد محاسبه تجاوز نخواهدنمود.
(ج) حداکثر مقدار غرامت مورد اشاره در بندهای فرعی (الف) و (ب) در ازای هر سانحه واقع شده در طی مدتی که سه دولت متعاهد به این کنوانسیون وجود دارند که مجموع میزان نفت مشمول حق عضویت دریافت شده توسط اشخاص واقع در سرزمین این دولت‌های متعاهد در طول سال تقویمی قبل، معادل یا بیش از 600 میلیون تن بوده است، معادل 200 میلیون واحد محاسبه خواهدبود.
(د) بهره انباشته در صندوقی که مطابق بند (3) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت (1992) افتتاح شده است، اگر چنین بهره‌ای موجود باشد، جهت محاسبه حداکثر غرامت قابل پرداخت توسط صندوق مطابق این ماده، در نظر گرفته نخواهدشد.
(هـ) مقادیر مورد اشاره در این ماده بر مبنای ارزش پول ملی در مقابل حق برداشت ویژه در تاریخ صدور رأی مجمع صندوق درخصوص اولین تاریخ پرداخت غرامت، به پول ملی تبدیل خواهندشد.
5 ـ هنگامی که میزان خواسته دعاوی اثبات شده علیه صندوق بیش از کل میزان غرامـت قابل پرداخت طبق بنـد (4) است، مقدار موجودی قـابل پرداخـت به گونه‌ای توزیع خواهدشد که نسبت میان هر یک از دعاوی اثبات شده و مقدار غرامتی که عملاً توسط خواهان مطابق این کنوانسیون کسب شده است، برای تمامی خواهانها یکسان باشد.
6 ـ مجمع صندوق می‌تواند در موارد استثنائی حکم نماید که غرامت از طریق این کنوانسیون، حتی در صورتی هم که مالک کشتی صندوقی را طبق بند(3) ماده(5) کنوانسیون مسؤولیت (1992) افتتاح نکرده است، قابل پرداخت می‌باشد. در چنین موردی، بند (4هـ) این ماده نیز مجری خواهدبود.
7ـ صندوق بنا به درخواست هر دولت متعاهد، تمامی سعی خود را برای کمک به آن دولت جهت تأمین به موقع کارکنان، مواد و خدمات ضروری که به منظور قادر ساختن آن دولت به انجام اقدامات پیشگیرانه یا کاهش خسارت آلودگی ناشی از سانحه‌ای که در رابطه با آن ممکن است از صندوق مطالبه پرداخت خسارت تحت این کنوانسیون بشود، به کار خواهدبرد.
8 ـ صندوق می‌تواند به موجب شرایطی که در مقررات داخلی خود مشخص می‌گردد تسهیلات اعتباری را به منظور انجام اقدامات پیشگیرانه در مقابل خسارت آلودگی ناشی از سانحه بخصوصی که در رابطه با آن ممکن است از صندوق مطالبه پرداخت خسارت به موجب این کنوانسیون بشود منظور نماید.
ماده5 ـ ] حذف شد.[
ماده6 ـ حقوق ناظر بر جبران خسارت به موجب ماده (4) ظرف سه سال از تاریخ حادث شدن خسارت زائل خواهدشد مگر این که براساس بند (6) ماده (7) دعوایی در مورد آن اقامه شده یا اطلاعیه‌ای داده شده باشد. با این همه در هیچ حالت دعوایی پس از شش سال از تاریخ سانحه‌ای که منجر به خسارت شده اقامه نخواهدشد.
ماده7ـ
1ـ با رعایت به مقررات آتی این ماده، هر دعوایی علیه صندوق برای جبران خسارت به موجب ماده (4) این کنوانسیون منحصراً در دادگاهی اقامه خواهد شد که به موجب ماده (9) کنوانسیون مسؤولیت (1992) جهت رسیدگی به دعاوی به عمل آمده علیه مالکی که به استناد مقررات بند (2) از ماده (3) آن کنوانسیون مسؤول جبران خسارت آلودگی ناشی از سانحه مربوطه بوده یا می‌توانسته باشد، صلاحیتدار شناخته شده است.
2ـ هر دولت متعاهد اطمینان خواهد داد که دادگاههای آن از صلاحیت لازم برای طرح دعاوی موضوع بند (1) علیه صندوق برخوردار می‌باشند.
3ـ چنانچه دعوایی برای جبران خسارت آلودگی علیه مالک کشتی یا ضامن او در دادگاه صالح مذکور در ماده (9) کنوانسیون مسؤولیت (1992) اقامه شده باشد، چنین دادگاهی در مورد هرگونه دعوایی علیه صندوق برای جبران خسارت به موجب مفاد ماده (4) این کنوانسیون در رابطه با همان خسارت صلاحیت انحصاری خواهد داشت. با این همه، چنانچه دعوایی برای جبران خسارت آلودگی به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1992) نزد دادگاهی در یک کشور متعاهد به کنوانسیون مسؤولیت (1992) که متعاهد به کنوانسیون حاضر نمی‌باشد اقامه شود، هر دعوای علیه صندوق به موجب ماده (4) این کنوانسیون بایستی به انتخاب مدعی یا نزد دادگاه دولتی اقامه شود که مرکز اصلی صندوق در آنجا قرار دارد یا نزد هر دادگاه دولت متعاهد به این کنوانسیون که به موجب ماده (9) کنوانسیون مسؤولیت (1992) صالح می‌باشد.
4ـ هر دولت متعاهد حق مداخله صندوق را به عنوان طرف هر جریان دادرسی که براساس ماده (9) کنوانسیون مسؤولیت (1992) در دادگاه صالح آن دولت علیه مالک کشتی یا ضامن او اقامه شده است، تضمین خواهد نمود.
5 ـ به جز مواردی که در بند 6 به نحو دیگری مقرر شده، صندوق به وسیله حکم یا تصمیم جریانهای دادرسی که یک طرف آن نبوده یا هر روش حل و فصل دیگری که یک طرف آن نبوده است، متعهد نخواهد شد.
6 ـ بدون لطمه به مفاد بند (4)، چنانچه دعوایی به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1992) برای جبران خسارت آلودگی علیه مالک یا ضامن او نزد دادگاه صالح یک دولت متعاهد اقامه شده باشد، هر یک از طرفین دادرسی باید طبق قانون ملی آن دولت حق داشته باشد که صندوق را از جریان دادرسی مطلع نماید. چنانچه چنین اطلاعیه‌ای بر اساس تشریفات قانونی دادگاه صالح و در مقطعی از زمان و به شکلی که صندوق عملاً قادر به مداخله به عنوان یک طرف جریان دادرسی بوده باشد، صادر شده باشد هر حکمی که توسط دادگاه در چنین جریان دادرسی صادر گردد، پس از قطعی شدن در دولتی که حکم در آن صادر شده است، در مورد صندوق الزام‌آور خواهد شد. بدین معنی که حقایق و یافته‌های مذکور در حکم نبایستی از طرف صندوق مورد مناقشه قرار گیرند حتی اگر صندوق عملاً در جریان رسیدگی، مداخله‌ای ننموده باشد.
ماده 8 ـ با رعایت هرگونه تصمیمی که در رابطه با تقسیم موضوع بند (5) ماده (4) اتخاذ می‌شود هرگونه حکمی که علیه صندوق توسط دادگاهی صادر شود که طبق بندهای (1) و (3) ماده (7) صالح است، چنانچه در دولت مبدأ لازم‌الاجراء شده و امکان اعمال تجدیدنظر به طور معمول در آن دولت وجود نداشته باشد براساس همان شرایطی که در ماده (10) کنوانسیون مسؤولیت (1992) مشخص شده در هر دولت متعاهد مورد شناسایی قرار گرفته و لازم‌الاجراء خواهد بود.
ماده 9ـ
1ـ صندوق در ازای پرداخت هر مقدار غرامت برای خسارت آلودگی که مطابق بند (1) ماده (4) این کنوانسیون توسط صندوق پرداخت می‌گردد، به عنوان جانشین، مالک تمامی حقوقی خواهد شد که شخص دریافت‌کننده غرامت ممکن است مطابق کنوانسیون مسؤولیت (1992) در مقابل مالک یا ضامن وی بدست آورد.
2ـ هیچ چیز در این کنوانسیون به حق رجوع یا جانشینی صندوق علیه اشخاصی غیر از آنها که در بند قبل به آنها اشاره گردیده لطمه نخواهد زد. در هر حال حق جانشینی صندوق علیه چنین شخصی کمتر از حق بیمه‌کننده شخصی که جبران خسارت به او پرداخت گردیده نخواهد بود.
3ـ بدون لطمه به هرگونه حق جانشینی یا حق رجوع دیگر علیه صندوق که می‌تواند وجود داشته باشد، یک دولت متعاهد یا نمایندگی آن که براساس مفاد قانون داخلی، خسارت آلودگی را پرداخت نموده حقوقی را که شخص دریافت‌کننده خسارت به‌موجب این کنوانسیون دارا بوده از طریق جانشینی به دست خواهد آورد.
حق عضویتها
ماده 10
1ـ حق‌السهم پرداختی سالانه به صندوق درخصوص هریک از دولتهای متعاهد، توسط اشخاصی پرداخت خواهد شد که در سال تقویمی مورد اشاره در بندهای (2) (الف) یا (ب) ماده (12) مجموعاً مقداری متجاوز از 000/150 تن از موارد ذیل را دریافت نموده است:
الف ـ در بنادر یا تأسیسات پایانه‌ای در سرزمین آن دولت، نفت مشمول حق عضویت که از طریق دریا به آن بنادر و تأسیسات ترمینالی حمل شده، و
ب ـ در هر تأسیسات واقع در سرزمین آن دولت متعاهد نفت مشمول حق عضویت که از طریق دریا حمل شده و در یک بندر یا تأسیسات پایانه‌ای یک دولت غیرمتعاهد تخلیه شده باشد، به شرط آن که نفت مشمول حق عضویت براساس این بند فقط در اولیـن دریافت در یـک دولت متعاهد پـس از تخلیه آن در آن دولت غیرمتعاهد محاسبه گردد.
2ـ (الف) از نظر بند (1)، چنانچه مقدار نفت مشمول حق عضویت دریافت شده در سرزمین یک دولت متعاهد توسط هر شخصی در یک سال تقویمی به علاوه مقدار نفت مشمول حق عضویت دریافت شده در همان دولت متعاهد در همان سال توسط هر شخص یا اشخاص وابسته از 000/150 تن تجاوز نماید، چنین شخصی بایستی حق عضویت مربوط به مقدار واقعی دریافت شده توسط خود را پرداخت نماید حتی اگر این مقدار از 000/150 تن تجاوز ننماید.
(ب) شخص وابسته به معنای هر شخص تابع یا واحدی است که به طور مشترک اداره می‌شود. این مسأله که آیا چه شخصی شامل این تعریف می‌شود توسط قانون ملی دولت مربوطه مشخص خواهد شد.
ماده 11ـ ‌‌‌]حذف شد.‍‍‍‍[
ماده 12
1ـ به منظور ارزیابی مبلغ حق عضویت سالانه لازم‌التأدیه، درصورت وجود، و با در نظر گرفتن نیاز به نقدینگی کافی، مجمع برای هر سال تقویمی برآوردی به صورت بودجه حاوی موارد ذیل انجام خواهد داد:
1ـ هزینه
الف ـ مخارج و هزینه‌های اداری صندوق در سال مربوطه و هرگونه کسری حاصل از عملکردهای سالهای قبل،
ب ـ پرداختهایی که بایستی توسط صندوق در سال مربوطه برای ایفاء مطالبات علیه صندوق به موجب ماده (4) انجام گیرند، از جمله بازپرداخت وام‌هایی که قبلاً توسط صندوق جهت ایفاء چنین مطالباتی اخذ گردیده‌اند تا حدی که کل مبلغ چنین مطالباتی در رابطه با هر سانحه از چهارمیلیون واحد محاسبه تجاوز ننماید،
ج ـ پرداختهایی که بایستی توسط صندوق در سال مربوطه برای ایفاء مطالبات علیه صندوق به موجب ماده (4) انجام گیرند، از جمله بازپرداخت وامهایی که قبلاً توسط صندوق جهت تأمین چنین مطالباتی اخذ گردیده‌اند تا حدی که کل مبلغ چنین مطالباتی در رابطه با هر سانحه بیش از چهارمیلیون واحد محاسبه می‌باشد.
2ـ درآمد
الف ـ مبالغ مازاد عملکرد سالهای قبل، اعم از هرگونه بهره،
ب ـ حق عضویتهای سالانه، چنانچه برای تراز بودجه لازم باشند،
ج ـ هرگونه درآمد دیگر.
2ـ مجمع، کل میزان حق عضویتی را که باید دریافت شود تعیین خواهد نمود. برمبنای این تصمیم، مدیر در رابطه با هریک از دولتهای متعاهد، میزان حق عضویت سالانه هریک از اشخاص مورد اشاره در ماده (10) را محاسبه خواهد نمود:
الف ـ تا آنجا که حق عضویت برای ایفاء پرداختهای موضوع قسمتهای (الف) و (ب) جزء (1) بند (1) می‌باشد برمبنای یک مبلغ ثابت برای هر تن نفت مشمول پرداخت حق عضویت دریافت شده در دولت مربوطه توسط شخص مزبور طی سال تقویمی گذشته؛ و
ب ـ تا آنجا که حق عضویت برای ایفاء پرداخت‌های موضوع قسمت (ج) جزء (1) بند (1) این ماده می‌‌باشد برمبنای یک مبلغ ثابت برای هر تن نفت مشمول پرداخت حق عضویت دریافت شده توسط چنین شخصی طی سال تقویمی قبل از سالی که در آن سانحه مورد بحث به وقوع پیوسته، با این شرط که آن دولت به این کنوانسیون در تاریخ سانحه متعاهد بوده باشد.
3ـ مبالغ موضوع بند (2) فوق از تقسیم کل مبلغ حق عضویت مقرر بر کل مقدار نفت مشمول پرداخت حق عضویت دریافت شده در تمام دولتهای متعاهد در سال مربوطه به دست خواهد آمد.
4ـ تاریخ سررسید پرداخت حق عضویت سالانه تاریخی است که در آیین‌نامه داخلی صندوق مشخص خواهد شد. مجمع می‌تواند تاریخ دیگری را برای پرداخت معین کند.
5ـ مجمع می‌تواند تحت شرایطی که در آیین‌نامه مالی صندوق مشخص خواهد شد، تصمیم به انتقال وجوه بین مبالغ دریافتی طبق ماده (2/12) (الف) و مبالغ دریافتی طبق ماده (2/12) (ب) بگیرد.
ماده 13
1ـ مبلغ عضویت لازم‌‌التآدیه طبق ماده (12) که در سرموعد پرداخت نگردد مشمول تعلق بهره قرار خواهد گرفت که نرخ آن مطابق آیین‌نامه داخلی صندوق معین خواهد شد، هرچند که در شرایط متفاوت می‌توان نرخهای متفاوتی را تعیین نمود.
2ـ هر دولت متعاهد باید اطمینان یابد که هرگونه تعهد پرداخت حق عضویت به صندوق به موجب این کنوانسیون در رابطه با نفت دریافت شده در سرزمین آن دولت، به اجرا درمی‌آید و هرگونه اقدام مناسب به موجب قوانین خود از جمله اعمال ضمانتهای اجرایی که لازم می‌داند را برای اجرای مؤثر چنان تعهدهایی، به عمل خواهد آورد؛ مشروط این که، در هر حال، چنین اقداماتی فقط بر علیه اشخاصی اعمال خواهد شد که متعهد به پرداخت حق عضویت به صندوق می‌باشند.
3ـ چنانچه شخصی که برطبق مفاد مواد (10) و (12) مسؤول پرداخت حق عضویت به صندوق می‌باشد به تعهد خود در رابطه با چنین حق عضویتی یا قسمتی از آن عمل ننماید و بدهی معوقه داشته باشد، مدیر بایستی از طرف صندوق تمام اقدامات مناسب به منظور دریافت مبلغ قابل پرداخت را علیه چنین شخصی به عمل آورد. با این همه چنانچه به وضوح معلوم باشد که پرداخت‌کننده مقصر، قادر به بازپرداخت نبوده یا از شواهد چنین برآید، مجمع می‌تواند با توصیه مدیر تصمیم بگیرد که اقدامی علیه شخص مسؤول پرداخت حق عضویت صورت نگیرد یا متوقف گردد.
ماده 14
1ـ هر دولت متعاهد می‌تواند در زمان تسلیم سند تصویب یا الحاق خود یا در هر زمان پس از آن اعلام نماید که رأساً تعهداتی را که به موجب این کنوانسیون به عهده هر شخصی می‌‌باشد که برطبق بند (1) ماده (10) در رابطه با نفت دریافت شده در محدوده سرزمین آن دولت مسؤول پرداخت حق عضویت به صندوق می‌باشد، به عهده می‌گیرد. چنین اعلامیه‌ای کتباً صادر خواهد شد و مشخص خواهد نمود که کدام تعهد به عهده گرفته شده است.
2ـ چنانچه اعلامیه‌ای به موجب بند (1)، قبل از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون براساس ماده (40) صادر شود، آن اعلامیه نزد دبیرکل سازمان تودیع خواهد شد و نامبرده پس از لازم‌الاجراء شدن کنوانسیون اعلامیه را به مدیر ابلاغ خواهد نمود.
3ـ اعلامیه‌ای که به موجب بند (1) پس از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون صادر می‌شود نزد مدیر تودیع خواهد گردید.
4ـ اعلامیه‌ای که بر طبق این ماده صادر شده می‌تواند توسط دولت مربوطه با دادن یادداشت کتبی به مدیر باز پس گرفته شود. چنین اطلاعیه‌ای سه ماه پس از دریافت آن توسط مدیر به مورد اجراء گذارده خواهد شد.
5 ـ هر دولتی که به وسیله اعلامیه صادره به موجب این ماده تعهداتی را پذیرفته باشد در هر جریان دادرسی که علیه او در رابطه با هرگونه تعهدی که در اعلامیه مشخص گردیده در یک دادگاه صالح اقامه شده باشد، از هرگونه مصونیتی که در غیر آن صورت از آن بهره‌مند بوده، صرفنظر خواهد کرد.
ماده15
1ـ هر دولت متعاهد بایستی اطمینان حاصل نماید که هر شخصی که در محدوده سرزمین آن، نفت مشمول حق عضویت به مقادیری دریافت می‌نماید که مشمول پرداخت حق عضویت به صندوق باشد در فهرستی قرار می‌گیرد که بر طبق مقررات آتی این ماده توسط مدیر تهیه و به روز نگهداشته می‌شود.
2ـ در راستای اهداف مذکور در بند 1، هر دولت متعاهد، در زمانی و به صورتی که در آیین‌نامه داخلی صندوق تشریح خواهد گردید، نام و نشانی هر شخصی را که در رابطه با آن دولت، مسؤول پرداخت حق عضویت به صندوق براساس ماده (10) می‌باشد، همچنین اطلاعات مربوط به مقادیر نفت مشمول حق عضویت دریافت شده توسط چنین شخصی در سال تقویمی گذشته را، به مدیر اعلام خواهد نمود.
3ـ به منظور اطمینان از این که چه کسانی، در مقطع خاص زمانی، به موجب بند (1) ماده (10) مسؤول پرداخت حق عضویت صندوق می‌باشند و همچنین در صورت امکان به منظور تعیین مقدار نفت چنین شخصی در زمان تعیین میزان حق عضویت وی، فهرست، دلیل محمول بر صحت بر صحت اظهارات به عمل آمده در آن خواهد بود.
4ـ هرگاه یکی از دولتهای متعاهد تعهدات خود را مبنی بر تسلیم اطلاعیه مذکور در بند (2) به مدیر ایفاء ننماید و این امر منجر به زیان مالی صندوق شود، دولت متعاهد مزبور مسؤول جبران خسارت وارد بر صندوق خواهد بود. مجمع، بنا به توصیه مدیر، تعیین خواهد نمود که آیا دولت متعاهد مزبور باید غرامت بپردازد یا خیر؟
سازمان واداره
ماده16ـ صندوق دارای یک مجمع و یک دبیرخانه تحت سرپرستی مدیر خواهد بود.
مجمع
ماده17ـ مجمع از کلیه دولتهای متعاهد به این کنوانسیون تشکیل خواهد گردید.
ماده18ـ وظایف مجمع به شرح زیر خواهد بود:
1ـ انتخاب رئیس مجمع و دو نایب رئیس در هر اجلاس عادی که تا اجلاس عادی بعدی در سمت خود باقی خواهند ماند.
2ـ تعیین آیین کار خود با توجه به مفاد این کنوانسیون.
3ـ تصویب آیین‌نامه داخلی لازم برای کارکرد مناسب صندوق.
4ـ انتصاب مدیر و تعیین ضوابطی برای انتصاب سایر کارکنانی که ممکن است مورد نیاز باشند و تعیین ضوابط و شرایط خدمت مدیر و سایر کارکنان.
5 ـ تصویب بودجه سالانه و تعیین حق عضویت‌های سالانه.
6 ـ انتصاب حسابرسان و تأیید حسابهای صندوق.
7ـ تأیید حل و فصل دعاوی علیه صندوق، تصمیم‌گیری در رابطه با تسهیم مبلغ موجود جبران خسارت بین مدعیان بر اساس بند (5) ماده (4) و تعیین ضوابط و شرایطی که براساس آن پرداختهای موقت در رابطه با مطالبات بایستی انجام گیرند به منظور اطمینان از این که خسارت متضررین آلودگی در اسرع وقت ممکن جبران گردد.
8 ـ [حذف شد.]
9ـ ایجاد هر ارگان فرعی موقت یا دائمی که ضروری تشخیص داده شود، تعریف حیطه اختیارات آن و اعطاء اختیارات لازم به آن جهت اجراء وظایف محوله. مجمع به‌هنگام انتصاب اعضاء چنین ارگانی تلاش خواهد نمود که توزیع جغرافیایی عادلانه‌ای را میان اعضاء حفظ کند تا اطمینان حاصل کند که دولتهای متعاهدی که بیشترین مقادیر نفت مشمول حق عضویت در رابطه با آنها دریافت شده‌است، به نحو مقتضی در ارگان مزبور دارای نماینده باشند. آیین کار مجمع می‌تواند پس از اعمال تغییرات لازم، بر کار این ارگان فرعی نیز حاکم باشد.
10ـ تعیین این که کدام دولت غیرمتعاهد و کدام سازمان بین‌الدولی و بین‌المللی غیردولتی اجازه خواهد داشت که بدون حق رأی در جلسات مجمع و ارگانهای فرعی شرکت نماید.
11ـ ارائه رهنمود در رابطه با اداره صندوق به مدیر و ارگانهای فرعی.
12ـ [حذف شد.]
13ـ نظارت بر اجرای صحیح کنوانسیون و تصمیمات خود.
14ـ انجام سایر وظایفی که به موجب کنوانسیون به آن محول شده‌است یا به هر نحو دیگری برای فعالیت مطلوب صندوق ضروری هستند.
ماده19
1ـ جلسات عادی مجمع در هر سال تقویمی یک نوبت و متعاقب دعوت مدیر تشکیل خواهد شد.
2ـ جلسات فوق‌العاده مجمع به دعوت مدیر بنا به درخواست حداقل یک سوم اعضاء مجمع تشکیل خواهد گردید و ممکن است بنا به ابتکار شخص مدیر پس از مشورت با رئیس مجمع تشکیل گردد. مدیر مراتب تشکیل چنین جلساتی را با ابلاغ حداقل سی روزه به اعضاء اعلام خواهد نمود.
ماده20ـ اکثریت اعضاء مجمع، حد نصاب را برای جلسات تشکیل خواهند داد.
مواد21تا27ـ [حذف شدند.]
دبیرخانه
ماده28
1ـ دبیرخانه از مدیر و کارکنانی که اداره صندوق به آن نیاز دارد تشکیل خواهد شد.
2ـ مدیر، نماینده قانونی صندوق خواهد بود.
ماده29
1ـ مدیر، عالی‌ترین مقام اجرائی صندوق خواهد بود. ضمن رعایت دستورالعملهای ارائه شده به مدیر توسط مجمع، باید وظایفی را که طبق این کنوانسیون، آئین‌نامه داخلی صندوق و توسط مجمع به وی محول گردیده‌است، به انجام برساند.
2ـ مدیر بویژه مواد زیر را انجام خواهد داد:
الف ـ کارکنان موردنیاز اداره صندوق را نصب خواهد نمود.
ب ـ کلیه اقدامات مناسب را به منظور اداره مطلوب دارائی‌های صندوق به عمل خواهد آورد.
ج ـ حق عضویت‌های لازم‌التادیه به موجب این کنوانسیون را بخصوص با رعایت مقررات بند (3) ماده (13) جمع‌آوری خواهد کرد.
د ـ تا حد لازم برای بررسی مطالبات علیه صندوق و انجام سایر امور صندوق از خدمات کارشناسان حقوقی، مالی و غیره استفاده به عمل خواهد آورد.
ه‍ـ ـ تمامی تدابیر مقتضی را برای بررسی مطالبات علیه صندوق در محدوده و تحت شرایطی که در آیین‌نامه داخلی صندوق قید شده اتخاذ خواهد کرد از جمله حل و فصل نهایی در مورد مطالبات، بدون تأیید قبلی مجمع در هر مورد که این مقررات اجازه دهند.
و ـ گزارشهای مالی و برآورد بودجه برای هر سال تقویمی را تهیه و به مجمع تسلیم خواهد نمود.
ز ـ گزارشی از فعالیتهای صندوق در سال تقویمی قبل را ضمن مشورت با رئیس مجمع تهیه نموده، منتشر خواهد کرد.
ح ـ مقالات، مدارک، دستور جلسات، صورتجلسات و اطلاعاتی را که ممکن است برای کار مجمع و ارگانهای فرعی مورد نیاز باشند تهیه، جمع‌آوری و ابلاغ خواهد نمود.
ماده30ـ مدیر و کارکنان و کارشناسان منتصب بوسیله او، در انجام وظایف خود، نباید از دولت یا هیچ مقام خارج از صندوق کسب تکلیف کنند یا از آنان دستوری بگیرند. آنها از هرگونه اقداماتی که ممکن است در موقعیت آنها به عنوان کارمندان بین‌المللی تأثیر داشته باشد، پرهیز خواهند کرد. هر دولت متعاهد به نوبه خود متعهد می‌شود که به ویژگی منحصراً بین‌المللی مسؤولیتهای مدیر و کارکنان و کارشناسان منتصب توسط وی احترام قائل شده و سعی بر اعمال نفوذ بر آنان در انجام مسؤولیتهای آنها نداشته باشد.
امور مالی
ماده31
1ـ هر دولت متعاهد هزینه‌های مربوط به حقوق، سفر و سایر هزینه‌های هیأت نمایندگی خود در مجمع و نمایندگان خود در ارگانهای فرعی را به عهده خواهد گرفت.
2ـ هرگونه هزینه‌های دیگر ناشی از فعالیت صندوق به عهده صندوق خواهد بود.
رأی‌گیری
ماده32ـ مقررات زیر برای رأی‌گیری در مجمع اعمال خواهد شد:
الف ـ هر عضو دارای یک رأی خواهد بود.
ب ـ به جز مواردی که در ماده (33) به نحو دیگری مقرر گردیده، تصمیمات مجمع با رأی اکثریت اعضاء حاضر و رأی‌دهنده اتخاذ خواهد شد.
ج ـ تصمیماتی که برای آنها اکثریت سه چهارم یا دو سوم لازم است، بر حسب مورد، با اکثریت سه چهارم یا دو سوم آرای اعضاء حاضر اتخاذ خواهد گردید.
د ـ از نظر این ماده عبارت « اعضاء حاضر» به معنای «اعضاء حاضر در جلسه در زمان رأی‌گیری» و عبارت « اعضاء حاضر و رأی‌دهنده» به معنی « اعضای حاضر و دارای رأی موافق یا مخالف» می‌باشد. اعضاء با رأی ممتنع، رأی‌دهنده محسوب نخواهند شد.
ماده33ـ تصمیمات زیر توسط مجمع، به اکثریت دو سوم احتیاج خواهند داشت:
الف ـ اتخاذ تصمیم درخصوص عدم انجام یا ادامه اقدامی بر علیه پرداخت‌کننده حق عضویت به موجب بند (3) ماده (13)،
ب ـ انتصاب مدیر به موجب با بند (4) ماده (18).
ج ـ ایجاد ارگانهای فرعی طبق بند (9) ماده (18) و مسائل مربوط به ایجاد این ارگانها.
ماده34
1ـ صندوق، دارایی‌ها، درآمدها، از جمله حق عضویتها و سایر اموال آن، در کلیه دولتهای متعاهد از هرگونه مالیات مستقیم معاف خواهند بود.
2ـ چنانچه صندوق خریدهای عمده اموال منقول یا غیرمنقول انجام دهد یا کار مهمی انجام داده باشد که برای اعمال فعالیتهای رسمی آن لازم بوده و هزینه آنها مشمول مالیاتهای غیرمستقیم یا مالیاتهای فروش باشد، دولتهای کشورهای عضو حتی‌الامکان اقدامات مقتضی برای کسر کردن یا بازپرداخت مبالغ چنین عوارض و مالیاتهایی را به عمل خواهند آورند.
3ـ هیچ‌گونه معافیتی در مورد عوارض، مالیاتها یا حقوقی که منحصراً جنبه پرداخت برای خدمات عمومی دارند تعلق نخواهد گرفت.
4ـ صندوق از تمامی معافیتهای حقوق گمرکی، مالیاتها و سایر مالیاتهای مربوط به‌اقلام وارداتی یا صادراتی توسط آن یا از طرف آن جهت استفاده اداری خود برخوردار خواهد بود. اقلامی که بدین ترتیب وارد می‌شوند نبایستی چه به جهت فروش چه به طور رایگان در سرزمین کشوری که به آن وارد شده‌اند مورد انتقال قرار گیرند مگر تحت شرایطی که مورد موافقت دولت آن کشور باشد.
5 ـ اشخاصی که به صندوق حق عضویت می‌پردازند و همچنین خسارت‌دیدگان و مالکین کشتیها که از صندوق خسارت دریافت می‌نمایند مشمول قوانین مالی دولتی خواهند بود که در آنجا بایستی مالیات بپردازند و هیچ‌گونه معافیت یا مزیت دیگری از این بابت به آنها تعلق نمی‌گیرد.
6 ـ اطلاعات مربوط به اشخاص حقیقی مسؤول پرداخت حق عضویت که در راستای این کنوانسیون فراهم آورده می‌شود در خارج از صندوق افشا نخواهد شد مگر تا حدی که برای قادر ساختن صندوق به اجرای وظایف خود از جمله طرح و دفاع از جریان دادرسی موکداً ضروری باشد.
7ـ مستقل از مقررات موجود یا آتی مربوط به ارز یا انتقالات ارزی، دولتهای متعاهد، بدون هیچ‌گونه محدودیتی، انتقال و پرداخت هرگونه حق عضویت به صندوق و هرگونه جبران خسارت پرداخت شده توسط صندوق را اجازه خواهند داد.
مقررات انتقالی
ماده35ـ دعاوی جبران خسارت طبق ماده (4) ناشی از سوانح واقع شده پس از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون، قبل از یکصد و بیستمین روز پس از آن تاریخ قابل طرح نزد صندوق نمی‌باشد.
ماده36ـ دبیرکل سازمان نسبت به تشکیل اولین اجلاس مجمع اقدام خواهد نمود. این اجلاس در اسرع وقت پس از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون و در هر حال حداکثر سی‌روز پس از این لازم‌الاجراء شدن تشکیل خواهد گردید.
ماده36 مکرر (اول)
مقررات انتقالی ذیل در مدتی اجراء خواهد شد که از این پس با عنوان دوره انتقال مورد اشاره قرار می‌گیرد و آغاز آن، تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون و خاتمه آن تاریخی خواهد بود که موارد انصراف پیش‌بینی شده در ماده (31) پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون صندوق (1971) اثر حقوقی پیدا کنند:
الف ـ در اجراء بند (1) الف ماده (2) این کنوانسیون، اشاره به کنوانسیون مسؤولیت (1992) متضمن اشاره به کنوانسیون بین‌المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی (1969) به صورت اصلی یا به صورت اصلاح‌شده توسط پروتکل (1976) آن کنوانسیون (که در این ماده به عنوان کنوانسیون مسؤولیت 1969 بدان اشاره شده است) و همچنین کنوانسیون صندوق (1971) می‌باشد.
ب ـ هرگاه سانحه‌ای موجب بروز خسارت آلودگی مشمول این کنوانسیون گردد، صندوق به هر شخصی که متحمل خسارت آلودگی شده‌است، فقط در صورتی و تا میزانی که این شخص قادر به دریافت غرامت کامل و کافی در ازاء خسارت به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1969)، کنوانسیون صندوق (1971) و کنوانسیون مسؤولیت (1992) نشده است، غرامت پرداخت خواهد نمود، مشروط بر این که در خصوص خسارت آلودگی مشمول این کنوانسیون در رابطه با دولتی که متعاهد به این کنوانسیون می‌باشد ولی متعاهد به کنوانسیون صندوق (1971) نیست، صندوق فقط در صورتی و تا میزانی به‌اشخاص متحمل خسارت آلودگی غرامت پرداخت خواهد کرد که این اشخاص در صورت متعاهد بودن دولت مزبور به هریک از کنوانسیون‌های فوق‌الذکر قادر به دریافت غرامت کامل و کافی نباشند.
ج ـ در اجراء ماده 4 این کنوانسیون کل میزان غرامت قابل پرداخت توسط صندوق شامل میزان غرامتی که عملاً طبق کنوانسیون مسؤولیت (1969) پرداخت شده‌است، در صورتی که چنین غرامتی پرداخت شده باشد و همچنین غرامتی که طبق کنوانسیون صندوق (1971) عملاً پرداخت شده یا پرداخت آن مفروض تلقی گردیده‌است نیز خواهدبود.
د ـ بند (1) ماده 9 این کنوانسیون شامل حقوق تعلق گرفته به موجب کنوانسیون مسؤولیت (1969) نیز می‌باشد.
ماده36 مکرر (دوم)
1ـ ضمن رعایت بند (4) این ماده، کل میزان حق عضویتهای سالانه قابل پرداخت در رابطه با نفت مشمول حق عضویت دریافت شده در یک دولت متعاهد واحد در طی یک سال تقویمی، نباید از بیست و هفت و نیم درصد (5/27%) کل مقدار حق عضویتهای سالانه براساس پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون صندوق (1971) در رابطه با آن سال تقویمی تجاوز نماید.
2ـ در صورتی که اجراء مفاد بندهای (2) و (3) ماده (12) منجر به آن شود که کل میزان حق عضویت قابل پرداخت توسط پرداخت‌کنندگان حق عضویت در یک دولت متعاهد واحد در رابطه با یک سال تقویمی معین از بیست و هفت و نیم درصد (5/27%) کل حق عضویت‌های سالانه پرداختی تجاوز نماید، حق عضویتهای قابل پرداخت توسط کلیه پرداخت‌کنندگان حق عضویت در آن دولت به نسبت سهم هریک کسر می‌گردد به‌نحوی که کل میزان حق عضویت آن دولت معادل بیست و هفت و نیم درصد (5/27%) کل حق عضویت‌های سالانه پرداختی به صندوق در رابطه با آن سال شود.
3ـ در صورتی که حق عضویتهای قابل پرداخت توسط اشخاص در یک دولت متعاهد معین براساس بند (2) این ماده کاهش یابد، حق عضویتهای قابل پرداخت توسط اشخاص در سایر دولتهای متعاهد به نسبت سهم آنها افزایش داده خواهد شد تا تضمین گردد که کل میزان حق عضویت قابل پرداخت توسط کلیه اشخاص موظف به پرداخت حق عضویت به صندوق در رابطه با سال تقویمی مورد نظر به مقدار کل حق عضویتهای تعیین شده توسط مجمع برسد.
4ـ مفاد بندهای (1) تا (3) این ماده تا زمانی مجری خواهد بود که کل حجم نفت مشمول حق عضویت دریافت شده در تمامی دولتهای متعاهد ظرف یک سال تقویمی به‌هفتصد و پنجاه میلیون تن برسد یا مدت پنج سال از تاریخ لازم‌الاجراء شدن پروتکل (1992) مذکور سپری شود و از میان این دو موعد، هر کدام زودتر باشد ملاک خواهدبود.
ماده36 مکرر (سوم)
قطع نظر از مفاد این کنوانسیون، مفاد ذیل نیز در طی دوره‌ای که هم کنوانسیون صندوق (1971) و هم این کنوانسیون لازم‌الاجراء می‌باشند، در خصوص اداره صندوق قابل اجراء خواهد بود:
الف ـ دبیرخانه صندوق که به موجب کنوانسیون صندوق (1971) تأسیس گردیده است (و از این پس با عنوان «صندوق (1971)» مورد اشاره قرار خواهد گرفت) و تحت ریاست مدیر می‌باشد، می‌تواند به عنوان دبیرخانه و مدیر صندوق نیز فعالیت کند.
ب ـ در صورتی که براساس بند فرعی (الف)، دبیرخانه و مدیر صندوق (1971) به‌عنوان دبیرخانه و مدیر صندوق نیز فعالیت نمایند، در موارد بروز تعارض منافع میان صندوق (1971) و صندوق، نمایندگی صندوق بر عهده رئیس مجمع صندوق خواهد بود.
ج ـ مدیر و پرسنل و کارشناسان منصوب از جانب وی، که وظایف خود را به موجب این کنوانسیون و کنوانسیون صندوق (1971) به انجام می‌رسانند، تا هنگامی که وظایف خود را طبق این ماده انجام می‌دهند، ناقض مفاد ماده (30) این کنوانسیون به حساب نخواهند آمد.
د ـ مجمع صندوق تلاش خواهد نمود تصمیماتی را که مغایر با تصمیمات متخذه توسط مجمع صندوق (1971) باشد اتخاذ نکند. در صورت بروز اختلاف نظر در رابطه با موضوعات اداری مشـترک، مجمـع صندوق تلاش خواهد نمـود که با همکاری متـقابل و توجه بـه اهداف مشترک هر دو سـازمان، به اتفاق نظر با مجمع صندوق (1971) دست پیدا کند.
ه‍ ـ در صورت تصمیم مجمع صندوق (1971) مطابق بند (2) ماده (44) کنوانسیون صندوق (1971) صندوق می‌تواند جانشین حقوق، تعهدات و دارایی‌های صندوق (1971) شود.
و ـ صندوق کلیه هزینه‌ها و مخارج ناشی از خدمات اداری انجام شده توسط صندوق (1971) به نیابت از صندوق را به صندوق مذکور (1971) بازپرداخت خواهد نمود.
ماده36 مکرر (چهارم)
مواد نهایی
مقررات نهایی این کنوانسیون از مواد (28) تا (39) پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون صندوق (1971) اشارات به عمل آمده در این کنوانسیون به دولتهای متعاهد به‌معنای اشاره به دولتهای متعاهد آن پروتکل تلقی خواهد شد.
مقررات نهایی
(مواد 28 تا 39 پروتکل 1992 جهت اصلاح کنوانسیون صندوق 1971)
ماده28 ـ امضاء، تصویب، پذیرش، تأیید و الحاق
1ـ این پروتکل از 15 ژانویه (1993) برابر با 25/10/1372 لغایت 14 ژانویه (1994) برابر با 24/10/1373 جهت امضاء توسط هر دولتی که کنوانسیون مسؤولیت (1992) را امضاء نموده‌است، در لندن مفتوح خواهد بود.
2ـ ضمن رعایت بند (4)، این پروتکل توسط دولتهایی که آن را امضاء نموده‌اند مورد تصویب، پذیرش یا تأیید قرار خواهد گرفت.
3ـ ضمن رعایت بند (4)، این پروتکل برای الحاق توسط کشورهایی که آن را امضاء نکرده‌اند مفتوح خواهد بود.
4ـ این پروتکل فقط می‌تواند موضوع تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق دولتهایی قرار بگیرد که کنوانسیون مسؤولیت (1992) را مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار داده‌اند.
5 ـ تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق از طریق تودیع یک سند رسمی بدین مضمون نزد دبیرکل سازمان اثر خواهد یافت.
6 ـ دولتی که به این پروتکل متعاهد است اما از طرفهای متعاهد به کنوانسیون صندوق (1971) نمی‌باشد، در رابطه با سایر طرفهای متعاهد این پروتکل مقید به مفاد کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل خواهد بود، اما در رابطه با طرفهای متعاهد به کنوانسیون صندوق (1971) مقید به مفاد آن کنوانسیون نخواهد بود.
7ـ هرگونه سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق که پس از لازم‌الاجراء شدن هر یک از اصلاحیه‌های کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل تودیع گردد، مربوط به کنوانسیون اصلاح شده مزبور توسط اصلاحیه مورد نظر تلقی خواهد شد.
ماده29ـ اطلاعات مربوط به نفت مشمول پرداخت حق‌السهم
1ـ پیش از آن که این پروتکل برای یک دولـت لازم‌الاجراء شود، دولت مزبور بایـد به هنگام تودیع سند مورد اشاره در بند (5) ماده (28) و پس از آن به طور سالانه در تاریخی که توسط دبیرکل سازمان تعیین خواهد شد، نام و نشانی هر شخصی را که در رابطه با آن دولت، مسؤول پرداخت حق‌السهم به صندوق مطابق ماده (10) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل می‌باشد، به همراه اطلاعات مربوط به مقادیر نفت مشمول پرداخت حق‌السهم دریافت شده توسط هر یک از این اشخاص در سرزمین آن دولت در طی سال تقویمی قبل به، دبیرکل اعلام نماید.
2ـ در طول دوره انتقالی، مدیر، به جای دولتهای متعاهد، به طور سالانه اطلاعات مربوط به مقادیر نفت مشمول پرداخت حق‌السهم دریافت شده توسط اشخاص مسؤول پرداخت حق‌السهم به صندوق وفق ماده (10) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل را به دبیر کل سازمان اعلام خواهد نمود.
ماده30ـ لازم‌الاجراء شدن
1ـ این پروتکل دوازده ماه پس از تاریخی که در آن شرایط ذیل تأمین شوند لازم‌الاجراء خواهد شد:
الف ـ حداقل هشت دولت اسناد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را نزد دبیرکل سازمان تودیع نموده باشند، و
ب ـ دبیر کل سازمان، اطلاعاتی را مطابق ماده (29) دریافت نموده باشد مبنی بر این که اشخاص مسؤول پرداخت حق عضویت به موجب ماده (10) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل طی سال تقویمی قبل مجموعاً مقدار حداقل چهارصد و پنجاه میلیون تن نفت مشمول حق عضویت دریافت نموده‌اند.
2ـ با این حال، این پروتکل پیش از لازم‌الاجراء شدن کنوانسیون مسؤولیت (1992) لازم‌الاجراء نخواهدشد.
3ـ برای هر دولتی که پس از حصول شرایط مذکور در بند (1) برای لازم‌الاجراء شدن، این پروتکل را مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار دهد، پروتکل 12 ماه پس از تاریخ تودیع سند مربوطه توسط دولت مزبور لازم‌الاجراء خواهد گردید.
4ـ هر دولتی می‌تواند، در زمان تودیع سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود در رابطه با این پروتکل اعلام نماید که سند مزبور برای منظور این ماده تا انقضاء مدت شش ماه مذکور در ماده (31) اثر نخواهد یافت.
5 ـ هر دولتی که مطابق بند قبل اعلامیه‌ای را صادر نموده است می‌تواند در هر زمان، اعلامیه مزبور را از طریق صدور یک اطلاعیه خطاب به دبیرکل سازمان پس بگیرد. پس گرفتن اعلامیه در تاریخی که اطلاعیه مزبور دریافت شود، اثر خواهد یافت و فرض بر آن است که هر دولتی که چنین عملی را انجام می‌دهد، سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود در رابطه با این پروتکل را در همان تاریخ تودیع نموده است.
6 ـ هر دولتی که مطابق بند (2) ماده (13) پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون مسؤولیت (1969) اعلامیه‌ای صادر نموده است، صادر کننده اعلامیه به موجب بند (4) این ماده نیز تلقی خواهد شد. پس گرفتن اعلامیه صادره طبق بند (2) ماده (13) فوق‌الذکر، به منزله پس گرفتن اعلامیه مطابق بند (5) این ماده نیز محسوب خواهد شد.
ماده31ـ خروج از کنوانسیونهای (1969) و (1971)
ضمن رعایت ماده (30) ظرف شش ماه از تاریخی که در آن، شرایط ذیل تأمین گردد:
الف ـ حداقل هشت دولت به این پروتکل متعاهد گردند یا اسناد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را نزد دبیرکل سازمان تودیع نماید، اعم از آن که این امر مشمول بند (4) ماده (30) باشد یا خیر، و
ب ـ دبیر کل سازمان اطلاعاتی را مطابق ماده (29) دریافت کند مبنی بر این که اشخاص مسؤول پرداخت حق‌السهم در حال یا آینده به موجب ماده (10) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل، ظرف سال تقویمی قبل، جمعاً مقدار حداقل هفتصد و پنجاه میلیون تن نفت مشمول حق عضویت دریافت نموده‌اند،
هر یک از طرفهای متعاهد به این پروتکل و هر دولتی که سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق را تودیع نموده است، اعم از آن که مشمول بند (4) ماده (30) باشد یا خیر، باید در صورت متعاهد بودن به کنوانسیون صندوق (1971) و کنوانسیون مسؤولیت (1969)، از این دو کنوانسیون خارج شود که از این خروج دوازده ماه پس از انقضاء مهلت شش ماهه مذکور در فوق اثر خواهد یافت.
ماده32ـ بازنگری و اصلاح
1ـ سازمان می‌تواند به منظور بازنگری یا اصلاح کنوانسیون صندوق (1992) کنفرانسی را برگزار نماید.
2ـ سازمان، بنا به درخواست حداقل یک سوم تمامی دولتهای متعاهد، کنفرانسی از دولتهای متعاهد را جهت بازنگری و اصلاح کنوانسیون صندوق (1992) برگزار خواهد نمود.
ماده33ـ اصلاح سقفهای پرداخت غرامت
1ـ هرگونه پیشنهاد اصلاح سقفهای پرداخت غرامت وضع شده در بند (4) ماده (4) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل، بنا به درخواست حداقل یک چهارم دولتهای متعاهد، توسط دبیرکل بین کلیه اعضاء سازمان و کلیه دولتهای متعاهد توزیع خواهد شد.
2ـ هرگونه اصلاحیه‌ای که مطابق بند فوق پیشنهاد و توزیع شده باشد، حداقل شش ماه پس از تاریخ توزیع، جهت بررسی به کارگروه حقوقی سازمان تسلیم خواهد شد.
3ـ کلیه دولتهای متعاهد به کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل، اعم از آن که عضو سازمان باشند یا خیر، از حق مشارکت در جلسات کارگروه حقوقی جهت بررسی و تصویب اصلاحات برخوردار خواهند بود.
4ـ اصلاحات با رأی موافق اکثریت دو سوم دولتهای متعاهد حاضر و رأی دهنده در کارگروه حقوقی گسترش یافته طبق بند (3) به تصویب خواهد رسید، مشروط بر آن که حداقل نیمی از دولتهای متعاهد در زمان رأی گیری حاضر باشند.
5 ـ کارگروه حقوقی به هنگام کار بر روی پیشنهاد اصلاح سقفها، باید تجربه سوانح گذشته، به ویژه میزان خسارت حاصل از آنها و تغییرات ارزش پول را مورد توجه قرار دهد. کارگروه حقوقی همچنین باید رابطه میان سقفهای مندرج در بند (4) ماده (4) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل و سقفهای مذکور در بند (1) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی (1992) را در نظر بگیرد.
6 ـ (الف هیچ گونه اصلاحیه‌ای در رابطه با مقادیر سقف پرداخت غرامت را طبق این ماده نمی‌توان قبل از پانزدهم ژانویه (1998) و همچنین قبل از انقضاء مدت پنج سال از تاریخ لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه قبلی مطابق این ماده، مورد بررسی قرار داد. هیچگونه اصلاحیه‌ای به موجب این ماده قبل از لازم‌الاجراء شدن این پروتکل قابل بررسی نیست.
(ب) هیچ یک از سقفهای پرداخت غرامت را نمی‌توان به میزانی افزایش داد که از مقدار سقف وضع شده در کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل به علاوه شش درصد (6%) در سال که از پانزدهم ژانویه (1993) به صورت بهره مرکب محاسبه می‌گردد تجاوز نماید.
(ج) هیچ یک از سقفهای پرداخت غرامت را نمی‌توان به میزانی افزایش داد که از مقدار سقف وضع شده در کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل ضرب در سه تجاوز نماید.
7ـ هرگونه اصلاحاتی که طبق بند (4) به تصویب می‌رسد باید توسط سازمان به تمامی دولتهای متعاهد ابلاغ گردد.
اصلاحات مورد نظر پس از انقضاء مدت هجده ماه از تاریخ ابلاغ، پذیرفته شده تلقی خواهد شد مگر آن که ظرف این مدت، دست کم یک چهارم دولتهایی که در زمان تصویب اصلاحات توسط کار گروه حقوقی جزء دولتهای متعاهد محسوب می‌شده‌اند، به سازمان اعلام نمایند که اصلاحات را نمی‌پذیرند که در این صورت اصلاحیه مردود شمرده شده، بلااثر خواهد بود.
8 ـ اصلاحیه‌ای که وفق بند (7) پذیرفته شده تلقی گردد، هجده ماه پس از تاریخ پذیرش لازم‌الاجراء خواهد شد.
9ـ تمامی دولتهای متعاهد مقید به اصلاحیه خواهند بود، مگر آن که مطابق بندهای (1) و (2) ماده (34) دست کم شش ماه قبل از لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه از این پروتکل انصراف داده باشند. این انصراف از زمان لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه، موثر خواهد شد.
10ـ هنگامی که اصلاحیه‌ای توسط کارگروه حقوقی به تصویب می‌رسد ولی مهلت هجده ماهه پذیرش آن هنوز منقضی نگردیده است، دولتی که طی این مهلت جزء دولتهای متعاهد می‌گردد، در صورت لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه بدان مقید خواهد بود. دولتی که پس از این مهلت جزء دولتهای متعاهد خواهد شد، مقید به اصلاحیه‌ای که طبق بند (7) پذیرفته شده است، خواهد بود. در موارد مذکور در این بند، یک دولت در تاریخ لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه یا در تاریخی که این پروتکل برای دولت مزبور لازم‌الاجرا می‌گردد، اگر تاریخ اخیر بعد از تاریخ لازم‌الاجراء شدن اصلاحیه فرا برسد، مقید به اصلاحیه خواهد بود.
ماده34ـ انصراف
1ـ هر یک از طرفهای متعاهد می‌تواند در هر زمان پس از تاریخی که این پروتکل برای آن دولت لازم‌الاجراء می‌گردد از آن انصراف دهد.
2ـ انصراف از طریق تودیع سندی نزد دبیر کل سازمان اعتبار خواهد یافت.
3ـ انصراف پس از انقضاء مدت دوازده ماه یا هر مدت طولانی‌تری که در خود سند قید شده باشد، از تاریخ تودیع سند نزد دبیرکل سازمان مؤثر خواهد بود.
4ـ انصراف از کنوانسیون مسؤولیت (1992) به منزله انصراف از این پروتکل تلقی خواهد شد. انصراف از این پروتکل از تاریخی مؤثر خواهد بود که در آن انصراف از پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون مسؤولیت(1992) مطابق ماده (16) آن پروتکل اثر می‌یابد.
5 ـ هر یک از دولتهای متعاهد به این پروتکل که از کنوانسیون صندوق (1971) و کنوانسیون مسؤولیت (1969) مطابق مقررات ماده (31) انصراف نداده باشد، پس از انقضاء دوازده ماه از انقضاء مهلت شش ماهه مذکور در آن ماده، خارج شده از این پروتکل محسوب خواهد شد. از تاریخی که در آن، موارد انصراف پیش‌بینی شده در ماده (31) اثر پیدا می‌کند، هر یک از دولتهای متعاهد به این پروتکل که سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق به کنوانسیون مسؤولیت (1969) را تودیع کند، از تاریخ اثر پیدا کردن سند مزبور، خارج شده از این پروتکل تلقی خواهد گردید.
6 ـ در روابط میان دولتهای متعاهد به این پروتکل، انصراف هر یک از آنها از کنوانسیون صندوق (1971) طبق ماده (41) آن کنوانسیون تحت هیچ شرایطی به عنوان انصراف آنها از کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل تفسیر نخواهد شد.
7ـ قطع نظر از انصراف هر یک از دولتهای متعاهد از این پروتکل به موجب این ماده، هر یک از مفاد این پروتکل در رابطه با تعهد به پرداخت حق عضویت طبق ماده (10) کنوانسیون صندوق (1971) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل درخصوص سانحه‌ای که مشمول بند 2 (ب) ماده (12) آن کنوانسیون اصلاح شده می‌باشد و پیش از اثر پیدا کردن انصراف از پروتکل اتفاق می‌افتد، کماکان مجری خواهد بود.
ماده35ـ جلسات اضطراری مجمع
1ـ هر یک از دولتهای متعاهد می‌تواند ظرف نود روز از تاریخ تودیع یک سند انصراف که به عقیده آن دولت متعاهد، افزایش قابل توجهی در سطح حق‌السهم پرداختی توسط سایر دولتهای متعاهد را موجب خواهد شد، از مدیر درخواست نماید که جلسه اضطراری مجمع را برگزار نماید. مدیرجلسه مجمع را حداکثر تا شصت روز پس از دریافت درخواست تشکیل خواهد داد.
2ـ مدیر می‌تواند به ابتکار خود اقدام به تشکیل جلسه اضطراری مجمع ظرف شصت روز پس از تودیع یک سند خروج نماید، در صورتی که تشخیص دهد، این خروج منجر به افزایش قابل توجه سطح حق‌السهم پرداختی دولتهای متعاهد باقیمانده می‌گردد.
3ـ چنانچه مجمع در جلسه اضطراری برگزار شده مطابق بند (1) یا (2)، حکم نماید که خروج مزبور منجر به افزایش قابل توجه سطح حق‌السهم پرداختی توسط دولتهای متعاهد باقیمانده می‌گردد، هر یک از این دولتها می‌تواند حداکثر تا یکصد و بیست روز قبل از تاریخی که این خروج اثر می‌یابد، خروج خود از این پروتکل را که از همان تاریخ مؤثر خواهد بود، اعلام نماید.
ماده36ـ خاتمه اجراء پروتکل
1ـ این پروتکل در تاریخی که تعداد دولتهای متعاهد به کمتر از سه دولت تنزل پیدا کند، قدرت اجراء خود را از دست خواهد داد.
2ـ دولتهائی که در روز قبل از تاریخ خاتمه قدرت اجرائی این پروتکل، بدان متعهد می‌باشند، باید امکان این امر را فراهم آورند که صندوق وظایف خود را طبق شرح مندرج در ماده (37) این پروتکل ایفاء نماید و صرفاً برای همین منظور، مقید به پروتکل باقی خواهند ماند.
ماده37ـ انحلال صندوق
1ـ در صورتی که این پروتکل قدرت اجرایی خود را از دست بدهد، صندوق کماکان:
الف ـ تعهدات خود را در خصوص سانحه‌ای که قبل از خاتمه قدرت اجرائی پروتکل اتفاق افتاده است، ایفاء خواهد نمود.
ب ـ حـق خواهد داشـت که حقوق خود را نسبـت به حق‌الـسهم پرداخـتی تا میـزانی که این حـق‌السهم‌ها بـرای ایفاء تعهـدات مذکور در بـند فرعـی (الف) و از جمله برای تأمین مخارج اداره صندوق جهت نیل به این منظور ضروری هستند، اعمال نماید.
2ـ مجمع کلیه تدابیر مقتضی را برای تکمیل مراحل انحلال صندوق و از جمله توزیع هرگونه دارایی باقیمانده به صورت عادلانه میان اشخاصی که به صندوق حق‌السهم پرداخته‌اند، اتخاذ خواهد نمود.
3ـ از لحاظ این ماده، صندوق کماکان شخصیت حقوقی خود را حفظ خواهد نمود.
ماده38ـ تودیع
1ـ این پروتکل و هرگونه اصلاحاتی که طبق ماده (33) به تصویب می‌رسد نزد دبیرکل سازمان تودیع خواهد شد.
2ـ دبیرکل سازمان باید:
الف ـ موارد ذیل را به اطلاع تمامی دولتهای امضاء کننده یا ملحق شده به این پروتکل برساند:
1ـ هر امضاء یا تودیع سند جدید به همراه تاریخ آن.
2ـ هرگونه اعلامیه و اطلاعیه طبق ماده (30) شامل اعلامیه‌ها و اعلام انصرافاتی که طبق ماده مذکور صادر شده تلقی می‌گردند.
3ـ تاریخ لازم‌الاجراء شدن این پروتکل.
4ـ تاریخی که طبق موارد پیش‌بینی شده در ماده (31) انصراف اثر خواهد یافت.
5 ـ هرگونه پیشنهاد جهت اصلاح سقفهای پرداخت غرامت که طبق بند (1) ماده (33) به عمل آمده است.
6 ـ هرگونه اصلاحیه‌ای که به موجب بند (4) ماده (33) به عمل آمده است.
7ـ هرگونه اصلاحیه‌ای که به موجب بند (7) ماده (33) تصویب شده تلقی می‌گردد، به همراه تاریخی که اصلاحیه مزبور براساس بندهای (8) و (9) آن ماده لازم‌الاجراء می‌گردد.
8 ـ تودیع هرگونه سند انصراف از این پروتکل به همراه تاریخ تودیع و تاریخی که انصراف اثر خواهد یافت.
9ـ مواردی که طبق بند (5) ماده (34)، انصراف باید مفروض تلقی شود.
10ـ هرگونه ابلاغیه‌ای که در هر یک از مواد این پروتکل مقتضی دانسته شده است.
ب ـ نسخ مصدق این پروتکل را برای تمامی دولتهای امضاء کننده و تمامی دولتهایی که به این پروتکل ملحق می‌شوند، ارسال نماید.
3ـ در اسرع وقت پس از لازم‌الاجراء شدن این پروتکل، متن آن باید جهت ثبت و انتشار طبق ماده (102) منشور ملل متحد، توسط دبیرکل سازمان برای دبیرخانه سازمان ملل متحد ارسال گردد.
ماده39ـ زبانها
این پروتکل در یک نسخه اصلی به زبانهای عربی، چینی، انگلیسی، فرانسه، روسی و اسپانیائی تنظیم شده است که تمامی این متون از اعتبار یکسان برخوردارند.
لندن، 27 نوامبر 1992 میلادی برابر با 6 آذرماه 1371 هجری شمسی.
در تأیید مراتب فوق، امضاء کنندگان ذیل که برای این منظور صحیحاً اختیار یافته‌اند، این پروتکل را به امضاء رسانده‌اند.1
کنوانسیون بین‌المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی
با اعمال اصلاحات پروتکل (1992)
ماده1ـ از نظر این کنوانسیون:
1ـ « کشتی» به معنای هر کشتی اقیانوس پیما و هرگونه شناور دریا پیمایی می‌باشد که به منظور حمل نفت فله به عنوان کالا، ساخته شده یا تغییراتی بدین منظور در آن ایجاد شده باشد، مشروط بر آن که کشتی قادر به حمل نفت و سایر کالاها، فقـط هنگامی که عملاً در حـال حمل نفت فـله به عنوان کالا می‌باشد و همـچنین در طی سفر بعد از حمل این محموله نفت، مشمول عنوان کشتی شناخته شود، مگـر آن کـه ثـابت شود هیـچ گـونه رسـوبی از نفـت فلـه حمل شـده در کشـتی باقی نمانده است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1ـ امضاء ها حذف شده است.
2ـ « شخص» به معنای هر فرد یا شرکت یا هر نهاد خصوصی یا عمومی است اعم از این که دارای شخصیت حقوقی باشد یا نباشد، از جمله یک کشور یا هر یک از بخشهای تشکیل دهنده آن.
3ـ « مالک» به معنای شخص یا اشخاصی است که نامشان به عنوان مالک کشتی ثبت شده یا در صورت عدم ثبت، شخص یا اشخاصی که کشتی را در تملک دارند. با این وجود در مورد یک کشتی که تحت تملک دولت باشد و یک شرکت که به عنوان متصدی آن کشتی در آن کشور به ثبت رسیده اداره آن را به عهده داشته باشد، منظور از « مالک» شرکت مزبور خواهد بود.
4ـ « کشور ثبت کشتی» در ارتباط با کشتیهای ثبت شده عبارت است از کشور ثبت کننده کشتی و در ارتباط با کشتیهای ثبت نشده عبارت است از کشوری که کشتی پرچم آن را برافراشته است.
5 ـ « نفت» به معنای هرگونه نفت پایدار هیدروکربن معدنی همچون نفت خام، نفت سیاه، نفت دیزل سنگین و روغن می‌باشد، اعم از آن که به عنوان کالا در کشتی حمل گردد یا در مخازن سوخت کشتی موجود باشد.
6 ـ « خسارت آلودگی» عبارت است از:
الف ـ تلف یا زیان به بار آمده در خارج از کشتی در اثر آلودگی ناشی از خروج یا تخلیه نفت از کشتی، قطع نظر از محل وقوع این خروج یا تخلیه، مشروط بر آن که پرداخت غرامت در ازای آسیب وارده بر محیط‌زیست به استثنای عدم‌النفع حاصل از آسیب مزبور، محدود به اقدامات معقولی شود که عملاً برای اصلاح وضعیت انجام پذیرفته است یا باید انجام بپذیرد.
ب ـ هزینه‌های اقدامات پیش گیرانه و تلف یا زیان ناشی از این اقدامات پیش‌گیرانه.
7ـ « اقدامات پیشگیرانه»به معنای هرگونه اقدامات معقولی است که هر شخصی پس از بروز حادثه برای جلوگیری و یا به حداقل رساندن خسارت آلودگی به عمل می‌آورد.
8 ـ « سانحه» به معنای هر واقعه یا مجموعه‌ای از وقایع ناشی از منشاء واحد می‌باشد که باعث خسارت آلودگی شود یا تهدید شدید و قریب‌الوقوع بروز چنین خساراتی را موجب شود.
9ـ « سازمان» عبارت است از سازمان بین‌المللی دریانوردی.
10ـ « کنوانسیون مسؤولیت (1969)» عبارت است ازکنوانسیون بین‌المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی، (1969). برای دولتهای متعاهد به پروتکل (1976) آن کنوانسیون، عبارت مزبور به معنای کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح شده توسط آن پروتکل خواهد بود.
ماده2ـ این کنوانسیون منحصراً شامل موارد ذیل خواهد بود:
الف ـ خسارت آلودگی ایجاد شده:
1ـ در سرزمین، و همچنین دریای سرزمینی یک دولت متعاهد، و
2ـ در منطقه انحصاری اقتصادی یک دولت متعاهد که براساس حقوق بین‌الملل تعیین شده است، یا اگر یک دولت متعاهد چنین منطقه‌ای را تعیین ننموده‌ است، در منطقه‌ای فراتر و مجاور با دریای سرزمینی آن دولت که
براساس حقوق بین‌الملل توسط آن دولت تعیین شده است که این منطقه نباید بیش از 200 مایل دریایی از خط مبدأیی که عرض دریای سرزمینی از آن اندازه‌گیری می‌شود امتداد یابد.
ب ـ اقدامات پیشگیرانه جهت پیشگیری یا به حداقل رساندن خسارت مزبور، در هر محلی که انجام شوند.
ماده3ـ
1ـ به استثناء موارد پیش‌بینی‌شده در بندهای(2) و (3) این ماده، مالک کشتی در زمان سانحه، یا در موردی که سانحه متشکل از مجموعه چند واقعه است، مالک کشتی در زمان اولین واقعه، مسؤول هرگونه خسارت آلودگی خواهد بود که در نتیجه سانحه توسط کشتی به بار آید.
2ـ هیچ‌گونه مسؤولیت خسارت آلودگی متوجه مالک نخواهد شد چنانچه اثبات نماید که خسارت:
الف ـ از جنگ، عملیات خصمانه، جنگ داخلی، شورش یا پدیده‌ای طبیعی با ماهیتی استثنائی، اجتناب‌ناپذیر و غیرقابل مقاومت ناشی شده است، یا
ب ـ تماماً ناشی از فعل یا ترک فعل شخص ثالث با قصد ایجاد خسارت بوده است، یا
ج ـ تماماً از قصور یا اشتباه هر دولت یا مرجع دیگر مسؤول در انجام وظیفه خود مبنی بر تعمیر و نگهداری چراغها یا دیگر وسایل کمک ناوبری ناشی شده است.
3ـ در صورتی که مالک ثابت نماید که بروز خسارت آلودگی تماماً یا جزئاً ناشی از فعل یا ترک فعل شخص زیان دیده با قصد ایجاد خسارت یا مسامحه وی بوده است، مالک می‌تواند خود را تماماً یا جزئاً در قبال چنین شخصی از مسؤولیت مبرا گرداند.
4‌ـ هیچ‌گونه ادعائی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی علیه مالک، مسموع نخواهد بود مگر مطابق با مقررات این کنوانسیون. منوط به رعایت مفاد بند (5) این ماده، هیچ‌گونه ادعائی برای جبران خسارت ناشی از آلودگی بر مبنای این کنوانسیون یا هر مبنای دیگر علیه اشخاص ذیل مسموع نخواهد بود:
الف ـ مستخدمین یا نمایندگان مالک یا خدمه کشتی.
ب ـ راهنما یا هر شخص دیگری که عضو خدمه کشتی نیست و خدماتی را برای کشتی انجام می‌دهد.
ج ـ اجاره‌کننده (به هر شکل که تعریف شود و شامل اجاره‌کننده در بست کشتی هم خواهد بود)، مدیر یا بهره‌بردار کشتی.
دـ هر شخصی که با رضایت مالک یا براساس دستورالعمل یک مقام ذی‌صلاح دولتی عملیات نجات انجام می‌دهد.
ه‍ ـ هر شخصی که اقدامات پیشگیرانه انجام می‌دهد.
و ـ تمامی مستخدمین یا نمایندگان اشخاصی که در بندهای (ج)، (د) و (ه‍ـ) ذکر شده‌اند؛
مگر آن که خسارت به وجود آمده ناشی از فعل یا ترک فعل شخص آنها باشد که با قصد ایراد خسارت یا با بی‌مبالاتی اما با علم به احتمال وقوع چنین خسارتی صورت گرفته باشد.
5 ـ هیچ یک از مفاد این کنوانسیون مانع حق رجوع مالک علیه اشخاص ثالث نخواهد بود.
ماده4ـ هنگامی که سانحه‌ای بین دو یا چند کشتی اتفاق می‌افتد و در نتیجه آن خسارت آلودگی ایجاد می‌شود، مالکان کلیه کشتی‌های مربوطه، مگر آن که طبق ماده (3) مسؤولیت معاف شوند، مشترکاً و منفرداً مسؤول تمامی خسارتی خواهند بود که به نحو معقول قابل تفکیک نیست.
ماده5 ـ
1ـ مالک کشتی حق دارد مسؤولیت خود را به موجب این کنوانسیون درخصوص هر سانحه واحد تا سقفی که به صورت ذیل محاسبه می‌گردد تحدید نماید:
الف ـ 3 میلیون واحد محاسبه برای یک کشتی که ظرفیت آن از 5000 واحد ظرفیت تجاوز نکند.
ب ـ برای یک کشتی با ظرفیت بیش از مقدار فوق، در ازای هر واحد ظرفیت اضافه، 420 واحد محاسبه علاوه بر مقدار مذکور در بند فرعی (الف).
مشروط بر آن که کل میزان این سقف در هیچ حالت از «7/59» میلیون واحد محاسبه تجاوز ننماید.
2ـ در صورتی که ثابت شود خسارت آلودگی ناشی از فعل یا ترک فعل شخصی مالک بوده است، که با قصد ایراد این خسارت و یا با بی‌مبالاتی و با علم به احتمال وقوع چنین خسارتی صورت گرفته است، مالک از حق تحدید مسؤولیت خود به موجب این کنوانسیون محروم خواهد بود.
3‌ـ مالک به منظور برخورداری از مزایای تحدید براساس بند1 این ماده باید صندوقی معادل کل مبلغ نمایانگر سقف مسؤولیت خود، نزد دادگاه یا دیگر مقام ذی‌صلاح هر یک از دولتهای متعاهدی که دعوی مطابق ماده (9) در آن دولتها اقامه می‌شود، یا در صورتی که دعوائی اقامه نشود، نزد دادگاه یا دیگر مقام ذی‌صلاح هر یک از دولتهای متعاهدی که طبق ماده (9) می‌توان دعوائی در آن دولت اقامه نمود، افتتاح نماید. افتتاح صندوق می‌تواند از طریق تودیع وجه یا ارائه ضمانت بانکی یا دیگر اقسام ضمانت قابل قبول طبق قانون دولت متعاهد محل افتتاح صندوق صورت گیردکه میزان آن باید از نظر دادگاه یا دیگر مقام ذی‌صلاح کافی باشد.
4ـ وجه میان خواهانها به نسبت مقداری که ادعا نموده‌اند توزیع خواهد شد.
5 ـ چنانچه قبل از توزیع وجه، مالک یا هر یک از مستخدمین یا نمایندگان وی یا هر کس که وی را بیمه یا تضمین مالی دیگری نموده است در نتیجه حادثه مورد بحث برای خسارت آلودگی غرامت پرداخته باشد، چنین شخصی تا میزان مبلغی که پرداخته است جانشینی حقوق کسی را که با چنان جبران خسارتی به موجب این کنوانسیون از جبران خسارت برخوردار می‌شده، به دست خواهد آورد.
6 ـ حق جانشینی پیش‌بینی شده در بند (5) این ماده همچنین می‌تواند از سوی شخصی غیر از اشخاص اشاره شده در بند مذکور در رابطه با هر مقدار غرامت خسارات آلودگی که ممکن است پرداخته باشد اعمال شود اما فقط تا حدی که جانشینی به موجب قوانین جاری داخلی مجاز است.
7ـ در موردی که مالک یا هر شخص دیگری ثابت نماید که ممکن است بعداً مجبور به پرداخت تمام یا جزئی از هر مبلغ غرامت مذکور شود که در رابطه با آن چنین شخصی به موجب بندهای (5) و (6) این ماده در صورت پرداخت غرامت قبل از توزیع وجه از حق جانشینی برخوردار می‌شد، دادگاه یا دیگر مرجع ذی‌صلاح کشور محل سپردن وجه می‌تواند مقرر نماید مبلغ کافی موقتاً کنار گذاشته شود به طوری که شخص مزبور قادر شود در تاریخ مؤخر دعوی خود را علیه صندوق اقامه نماید.
8 ـ دعاوی راجع به هزینه‌های متعارف متحمل شده یا از خودگذشتگی‌های معقول به‌عمل آمده به طور داوطلبانه از سوی مالک در جهت جلوگیری یا به حداقل رساندن خسارت آلودگی با سایر دعاوی علیه وجه مزبور به طور مساوی در یک ردیف قرار خواهند گرفت.
9ـ (الف)ـ واحد محاسبه مورد اشاره در بند (1) این ماده عبارت است از حق برداشت ویژه مطابق تعریف صندوق بین‌المللی پول. مقادیر مورد اشاره در بند (1) بر مبنای ارزش پول ملی در مقایسه با حق برداشت ویژه در تاریخ تأسیس صندوق مذکور در بند (3) به پول ملی تبدیل خواهد شد. ارزش پول ملی هر دولت متعاهدی که عضو صندوق بین‌المللی پول می‌باشد، در مقایسه با حق برداشت ویژه، طبق روش ارزیابی مورد استفاده صندوق بین‌المللی پول که در تاریخ مورد نظر برای عملیات و معاملات آن معمول است، محاسبه خواهد شد. ارزش پول ملی هر دولت متعاهدی که عضو صندوق بین‌المللی پول نیست در مقایسه با حق‌برداشت ویژه، مطابق روش تعیین شده توسط آن دولت محاسبه خواهد شد.
(ب)ـ با این وجود، دولت متعاهدی که عضو صندوق بین‌المللی پول نیست و قانون آن اجراء مفاد « بند 9 (الف)» را اجازه نمی‌دهد، می‌تواند در زمان تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق به این کنوانسیون یا در هر زمانی پس از آن، اعلام کند که واحد محاسبه مذکور در بند 9 (الف) معادل پانزده فرانک طلا خواهد بود. فرانک طلای مورد اشاره در این بند معادل است با شصت‌وپنج‌ونیم میلی‌گرم با عیار نهصد در هزار. تبدیل فرانک طلا به پول ملی طبق قانون دولت مربوطه انجام خواهد گرفت.
(ج) ـ محاسبه مورد اشاره در آخرین جمله بند 9 (الف) و تبدیل مورد اشاره در بند 9 (ب) به گونه‌ای انجام خواهد شد که تا حد امکان نشانگر ارزش واقعی مقادیر مذکور در بند (1) براساس پول ملی دولت متعاهد ذی‌ربط باشد که در نتیجه اجراء سه جمله اول بند 9 (الف) به دست می‌آید. دولتهای متعاهد، حسب مورد، نحوه محاسبه براساس بند 9 (الف) یا نتیجه تبدیل براساس بند 9 (ب) و یا هرگونه تغییری در هر یک از این موارد را به هنگام تودیع سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق به این کنوانسیون به امانتدار اسناد، اطلاع خواهند داد.
10ـ از نظر این ماده، ظرفیت کشتی عبارت است از ظرفیت ناخالص محاسبه شده براساس مقررات اندازه‌گیری ظرفیت مندرج در ضمیمه (1) کنوانسیون بین‌المللی اندازه‌گیری ظرفیت کشتیها، (1969).
11ـ بیمه‌گر یا هر شخص دیگر که تضمین مالی صادر نموده است، حق خواهد داشت طبق این ماده براساس همان شرایط و با همان اثر صندوق ایجاد شده توسط مالک، صندوقی را ایجاد کند. چنین صندوقی می‌تواند حتی هنگامی که طبق مفاد بند (2)، مالک حق تحدید مسؤولیت ندارد، ایجاد شود ولی ایجاد آن در چنین موردی مخل حقوق هر یک از مدعیان در مقابل مالک نخواهد بود.
ماده6
1ـ در صورتی که مالک پس از حادثه‌ای بر طبق ماده (5) صندوقی ایجاد نموده و حق تحدید مسؤولیت خود را داشته باشد:
الف ـ هیچ یک از اشخاصی که دعوی خسارت آلودگی ناشی از آن حادثه را دارند در ارتباط با دعوی مزبور مجاز به اعمال هیچ‌‌گونه حقی علیه هیچ یک از دارائیهای دیگر مالک نمی‌باشند.
ب ـ دادگاه یا مرجع ذی‌صلاح دیگر هر دولت متعاهد دستور آزادی هر کشتی یا اموال دیگر متعلق به مالک را که در رابطه با دعوی خسارات آلودگی ناشی از حادثه مزبور توقیف شده‌اند، خواهد داد و همین طور هر وثیقه یا ضمانت دیگری که برای جلوگیری از چنین توقیفی ارائه شده است را آزاد خواهد نمود.
2‌ـ با این حال آنچه که ذکر شده فقط در موردی اعمال می‌شود که خواهان، دسترسی به دادگاه اداره‌کننده صندوق را دارد و صندوق نیز عملاً در رابطه با دعوی وی قابل دسترسی باشد.
ماده7
1ـ مالک کشتی که در یک دولت متعاهد ثبت شده و بیش از 2000 تن نفت را به‌صورت فله به عنوان محموله حمل می‌کند ملزم به داشتن بیمه یا تضمین مالی دیگری، از قبیل ضمانتنامه بانکی یا گواهینامه ارائه شده از سوی یک صندوق غرامت بین‌المللی، به‌میزان مبالغ تعیین شده با اعمال حدود مسؤولیت مقرر در بند (1) ماده (5) جهت پوشش مسؤولیت خود برای خسارت آلودگی به موجب این کنوانسیون می‌باشد.
2ـ گواهینامه‌ای مبنی بر این که بیمه یا تضمین مالی دیگری مطابق مفاد این کنوانسیون موجود می‌باشد، پس از آنکه مقام ذی‌صلاح دولت متعاهد احراز نمود که الزامات بند (1) رعایت گردیده است، برای هر کشتی صادر خواهد شد. در مورد یک کشتی که در یک کشور متعاهد به ثبت رسیده است، گواهینامه مزبور توسط مقام ذی‌صلاح دولت محل ثبت کشتی صادر یا تصدیق خواهد شد؛ در رابطه با یک کشتی که در یکی از دولتهای متعاهد به ثبت نرسیده است، گواهینامه مزبور می‌تواند توسط مقام ذی‌صلاح هر یک از دولتهای متعاهد صادر یا تصدیق گردد. این گواهینامه باید مطابق نمونه منضم و حاوی مشخصات ذیل باشد:
الف ـ نام کشتی و بندر ثبت.
ب ـ نام و محل اصلی فعالیت مالک.
ج ـ نوع تضمین.
د ـ نام و محل اصلی فعالیت بیمه‌گر یا شخص دیگری که تضمین را اعطا نموده و در صورت لزوم محل فعالیتی که بیمه یا تضمین در آنجا ایجاد شده.
ه‍ ـ مدت اعتبار گواهینامه، که نباید از مدت اعتبار بیمه یا تضمین دیگر بیشتر باشد.
3ـ این گواهینامه باید به زبان یا زبانهای رسمی دولت صادرکننده باشد. چنانچه زبان مورد استفاده انگلیسی و فرانسوی نباشد، متن باید حاوی ترجمه‌ای به یکی از این دو زبان باشد.
4ـ گواهینامه مزبور در کشتی نگهداری خواهد شد و رونوشتی از آن نزد مقاماتی که سوابق ثبت کشتی را نگهداری می‌کنند، یا چنانچه کشتی در یک دولت متعاهد به ثبت نرسیده است، نزد مقامات دولتی که گواهینامه را صادر یا تصدیق نموده است، به امانت سپرده خواهد شد.
5 ‌ـ بیمه یا تضمین مالی دیگر چنانچه قبل از گذشت 3 ماه از تاریخی که خاتمه آن به اطلاع مقامات موضوع بند (4) این ماده می‌رسد به دلایلی غیر از انقضاء مدت اعتبار بیمه یا تضمین که براساس بند (2) این ماده در گواهینامه تعیین شده است، بتواند پایان یابد الزامات این ماده را برآورده نخواهد کرد، مگر اینکه گواهینامه تسلیم این مقامات شده یا اینکه گواهینامه جدیدی در مدت مذکور صادر شده باشد. مقررات فوق به همین شکل در مورد هر نوع تغییراتی اعمال خواهد شد که منجر به عدم برآورده کردن تأمین الزامات این ماده توسط بیمه یا تضمین شود.
6 ـ کشور ثبت باید با رعایت مفاد این ماده شرایط صدور و اعتبار گواهینامه را تعیین نماید.
7ـ گواهینامه‌های صادر شده یا تصدیق شده توسط یک دولت متعاهد مطابق بند (2)، توسط سایر دولتهای متعاهد برای منظور این کنوانسیون مورد قبول قرار خواهد گرفت و از سوی دیگر دولتهای متعاهد دارای همان میزان اعتباری تلقی خواهند شد که گواهینامه‌های صادره یا تصدیق توسط خود آنها از آن برخوردار می‌باشند، حتی اگر برای کشتی صادر یا تصدیق شده باشد که در یک دولت متعاهد به ثبت نرسیده است. دولت متعاهد چنانچه بر این باور باشد که بیمه‌گر یا ضامن نامبرده در گواهینامه از نظر مالی قادر به انجام تعهدات وضع شده از سوی این کنوانسیون نیست، می‌تواند در هر زمان تقاضای مذاکره با دولت صادرکننده یا تصدیق‌کننده را بنماید.
8 ـ هر دعوی جبران خسارت آلودگی می‌تواند بطور مستقیم بر علیه بیمه‌گر یا شخص دیگری که برای مسؤولیت مالک درخصوص خسارت آلودگی تضمن مالی اعطاء نموده اقامه شود. در چنین موردی خوانده می‌تواند، حتی در صورتی که مالک از حق تحدید مسؤولیت خود به موجب بند (2) ماده (5) برخوردار نباشد، از مزایای سقف مسؤولیتهای مذکور در بند (1) ماده (5) بهره‌مند گردد. وی همچنین می‌تواند خود را مشمول دفاعیاتی نماید که مالک، حق استناد به آنها را دارا می‌باشد (غیر از ورشکستگی یا انحلال مالکیت) علاوه بر این خوانده می‌تواند خود را مشمول این دفاع نماید که خسارت آلودگی ناشی از تخلف عمدی خود مالک بوده است، اما خوانده نخواهد توانست خود را مشمول هر دفاع دیگری نماید که در جریان دعوی مالک علیه او می‌توانسته به آنها استناد کند. به هر صورت خوانده حق الزام مالک به ورود در دعوی را خواهد داشت.
9ـ میزان مبالغ تأمین شده از سوی بیمه یا تضمین مالی دیگر که طبق بند (1) این ماده نگهداری می‌شود باید منحصراً جهت پرداخت وجوه مورد مطالبه براساس این کنوانسیون قابل استفاده باشد.
10ـ دولت متعاهد نباید به کشتی تحت پرچم خود که این ماده در مورد آن اعمال می‌شود اجازه اشتغال به تجارت دهد مگر اینکه گواهینامه‌‌ای براساس بند (2) یا (12) این ماده صادر شده باشد.
11ـ با رعایت مفاد این ماده، هر دولت متعاهد می‌بایست به موجب قوانین داخلی خود اطمینان حاصل نماید که در رابطه با هر کشتی، بدون در نظر گرفتن محل ثبت آن، که عملاً بیش از 2000 تن نفت به صورت فله به عنوان محموله حمل می‌کند و به بندر سرزمین آن داخل یا آن از آن خارج می‌شود یا به پایانه دور از ساحل در دریای سرزمینی آن وارد یا از آن خارج می‌شود، بیمه یا تضمین دیگری به میزان معین شده در بند (1) این ماده به قوت و اعتبار قانونی وجود دارد.
12ـ چنانچه کشتی تحت تملک دولت متعاهد فاقد بیمه یا تضمین مالی دیگر باشد مفاد این ماده در موارد مربوطه در مورد آن کشتی اعمال نخواهد شد، اما کشتی مزبور باید حامل گواهینامه‌ای باشد که به وسیله مقامات ذی‌ربط کشور ثبت کشتی صادر شده است و بیانگر آن باشد که کشتی تحت تملک آن دولت است و مسؤولیت کشتی مشمول محدودیتهای مقرر در بند (1) ماده (5) می‌باشد. گواهینامه مزبور باید تا حد امکان مطابق نمونه‌ای باشد که بند (2) این ماده مقرر داشته است.
ماده8 ـ حقوق مربوط به جبران خسارت به موجب این کنوانسیون در صورت عدم اقامه دعوی به موجب ظرف (3) سال از تاریخ وقوع خسارت ساقط خواهد شد. به هر حال در هیچ موردی دعوی پس از (6) سال از تاریخ حادثه موجد خسارت اقامه نخواهد شد. در موردی که این حادثه از سلسله‌ای از وقایع تشکیل شده باشد، مدت (6) ساله از تاریخ اولین واقعه آغاز خواهد شد.
ماده9
1ـ هنگامی که یک سانحه موجب بروز خسارت آلودگی در سرزمین یک یا چند دولت متعاهد و از جمله دریای سرزمینی یا منطقه مورد اشاره در ماده (2) می‌گردد، یا در سرزمین، دریای سرزمینی و یا منطقه مزبور، اقدامات پیشگیرانه جهت پیشگیری یا به‌حداقل رساندن خسارت آلودگی انجام می‌پذیرد، طرح دعاوی پرداخت غرامت فقط می‌تواند در دادگاههای این دولت یا دولتهای متعاهد اقامه گردد. خوانده باید در مهلت معقول، از این دعوی مطلع گردد.
2ـ هر یک از دولتهای متعاهد می‌بایست تضمین نماید که دادگاههای آن از صلاحیت لازم جهت رسیدگی به چنین دعاوی جبران خسارت برخوردار می‌باشند.
3ـ پس از اینکه صندوق براساس ماده (5) ایجاد شد، فقط دادگاههای کشوری که صندوق در آن ایجاد شده است برای حل کلیه مسائل راجع به تسهیم و توزیع وجه، صالح خواهند بود.
ماده10
1ـ هر رأی صادره توسط دادگاه صلاحیتدار طبق ماده (9) که در دولت مبداء لازم‌الاجراء بوده و به طرق عادی نیز قابل تجدیدنظر نباشد می‌بایست در هر دولت متعاهدی معتبر شناخته شود جز در موارد زیر:
الف ـ جایی که رأی از طریق تقلب به دست آمده باشد، یا
ب ـ جایی که به خوانده اطلاعیه متعارف و فرصت عادلانه برای طرح مورد خود داده نشده باشد.
2ـ رأیی که به موجب بند (1) این ماده شناسایی شده باشد در هر دولت متعاهد به‌محض انجام تشریفات لازم در آن کشور لازم‌الاجراء خواهد شد. تشریفات نباید مجوزی برای اعاده دادرسی از حیث ماهیت باشد.
ماده11
1ـ مفاد این کنوانسیون در مورد کشتیهای جنگی یا سایر کشتیهایی که تحت تملک یا بهره‌برداری یک دولت هستند و فعلاً فقط جهت خدمات غیرتجاری دولتی استفاده می‌شوند اعمال نخواهد شد.
2ـ در مورد کشتیهایی که در تملک یک دولت متعاهد می‌باشند و جهت مقاصد تجاری استفاده می‌شوند، هر دولت باید تابع صلاحیت مقرر در ماده (9) باشد و باید از تمامی دفاعیات بر مبنای وضعیت خود به عنوان دولت حاکم صرف‌نظر کند.
ماده12ـ این کنوانسیون جانشین هر کنوانسیون بین‌المللی لازم‌الاجراء یا مفتوح برای امضاء تصویب یا الحاق در تاریخی خواهد شد که کنوانسیون برای امضاء مفتوح می‌شود اما فقط تا حدی که چنین کنوانسیونهایی با آن در تعارض باشند. با این حال، هیچ یک از مفاد این ماده بر تعهدات دولتهای متعاهد در مقابل دولتهای غیرمتعاهد که از چنین کنوانسیونهای بین‌المللی ناشی می‌گردد، تأثیری نخواهد داشت.
ماده12 مکرر (اول)ـ مقررات موقتی
مقررات موقتی ذیل در مورد دولتی مجری خواهد بود که در زمان بروز سانحه هم متعاهد به این کنوانسیون است و هم متعاهد به کنوانسیون مسؤولیت (1969):
الف ـ هرگاه سانحه‌ای موجب بروز خسارت آلودگی در حوزه شمول این کنوانسیون گردد، در صورتی و تا حدودی که مسؤولیتی براساس کنوانسیون مسؤولیت (1969) پدید آید، مسؤولیت ناشی از این کنوانسیون مرتفع می‌گردد.
ب ـ هرگاه سانحه‌ای موجب بروز خسارت آلودگی در حوزه شمول این کنوانسیون گردد، و دولت مورد نظر هم متعاهد به این کنوانسیون، و هم متعاهد به کنوانسیون بین‌المللی تأسیس صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی، (1971) باشد، مسؤولیت باقیمانده پس از اعمال بند فرعی (الف) این ماده فقط تا میزانی مطابق این کنوانسیون به قوت خود باقی خواهد بود که خسارت آلودگی پس از اعمال کنوانسیون (1971) مزبور، همچنان جبران نشده باقی بماند.
ج ـ در اجراء بند (4) ماده (3) این کنوانسیون، عبارت « این کنوانسیون» باید به‌گونه‌ای تفسیر شود که حسب مورد به این کنوانسیون یا به کنوانسیون مسؤولیت (1969) اشاره نماید.
دـ در اجراء بند (3) ماده (5) این کنوانسیون، کل مبلغ موجودی صندوقی که باید افتتاح شود به میزان مسؤولیتی که طبق بند فرعی (الف) این ماده رفع شده تلقی می‌گردد، کاهش خواهد یافت.
ماده12 مکرر (دوم)ـ مقررات نهایی
مقررات نهایی این کنوانسیون عبارتند از مواد (12) تا (18) پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون مسؤولیت (1969). اشارات به عمل آمده به دولتهای متعاهد در این کنوانسیون به منزله اشاره به دولتهای متعاهد به آن پروتکل خواهد بود.
مقررات نهایی
(مواد 12 تا 18 پروتکل 1992 جهت اصلاح کنوانسیون مسؤولیت 1969)
ماده12ـ امضاء، تصویب، پذیرش، تأیید و الحاق
1ـ این پروتکل از تاریخ 15 ژانویه 1993 میلادی برابر با 25/10/1372 هجری‌شمسی لغایت 14 ژانویه 1994 میلادی برابر با 24/10/1373 هجری‌شمسی برای امضاء توسط تمامی دولتها مفتوح می‌باشد.
2ـ ضمن رعایت بند (4)، هر دولت می‌تواند به طرق ذیل به این پروتکل متعهد گردد:
الف ـ امضاء به شرط تصویب، پذیرش یا تأیید و متعاقب آن، تصویب، پذیرش یا تأیید؛ یا
ب ـ الحاق.
3ـ تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق با تودیع یک سند رسمی بدین مضمون نزد دبیرکل سازمان اعتبار خواهد یافت.
4ـ هر یک از دولتهای متعاهد به کنوانسیون بین‌المللی تأسیس صندوق بین‌المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی، (1971)، که از این پس با عنوان کنوانسیون صندوق (1971) بدان اشاره خواهد شد، فقط در صورتی می‌تواند این پروتکل را مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار دهد که در همان زمان پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون مزبور را نیز مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار دهد، مگر آن که انصراف خود را از کنوانسیون صندوق 1971، از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این پروتکل برای آن دولت، اعلام دارد.
5 ـ دولتی که به این پروتکل متعاهد است ولی از طرفهای متعاهد کنوانسیون مسؤولیت (1969) نمی‌باشد، در روابط خود با سایر دولتهای متعاهد به این پروتکل، مقید به مفاد کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح شده توسط این پروتکل می‌باشد ولی در رابطه با دولتهای متعاهد به کنوانسیون (1969) مقید به مفاد کنوانسیون مسؤولیت (1969) نیست.
6 ـ هر سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق که پس از لازم‌الاجراءشدن هرگونه اصلاحیه وارد بر کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح‌شده توسط این پروتکل، تودیع گردد، شامل کنوانسیون اصلاح شده توسط این پروتکل و اصلاحیه مزبور خواهد بود.
ماده 13ـ لازم‎الاجراء شدن
1ـ این پروتکل 12 ماه پس از تاریخی که در آن 10 دولت، شامل چهار دولت که ظرفیت ناخالص ناوگان نفتکش آنها دست کم یک میلیون واحد است، اسناد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را نزد دبیرکل سازمان تودیع نمایند، لازم‎الاجراء خواهد شد.
2ـ با این حال، هریک از دولتهای متعاهد کنوانسیون صندوق (1971) می‎تواند در زمان تودیع سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود به این پروتکل، اعلام نماید که سند مزبور برای منظور این ماده تا انقضاء مهلت شش ماهه مذکور در ماده (31) پروتکل 1992 جهت اصلاح کنوانسیون صندوق 1971، فاقد اثر می‎باشد. دولتی که به کنوانسیون صندوق 1971 متعاهد نیست اما سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را به پروتکل 1992 جهت اصلاح کنوانسیون صندوق 1971 تودیع می‎نماید نیز می‎تواند در همین زمان اعلامیه‎ای را مطابق این بند صادر نماید.
3ـ هر دولتی که اعلامیه‎ای را مطابق بند قبل صادر نموده است می‎تواند در هر زمان با دادن اطلاعیه‎ای خطاب به دبیرکل سازمان، آن را پس بگیرد. پس گرفتن اعلامیه، از تاریخ دریافت اطلاعیه مؤثر خواهد بود، مشروط بر آن که در این تاریخ، دولت مزبور سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق خود را به این پروتکل تودیع نموده باشد.
4ـ برای هر دولتی که پس از تأمین شرایط مندرج در بند (1) جهت لازم‎الاجراء شدن، این پروتکل را مورد تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق قرار می‎دهد، این پروتکل (12) ماه پس از تاریخ تودیع سند مربوطه توسط این دولت لازم‎الاجراء خواهد گردید.
ماده 14ـ بازنگری و اصلاح
1ـ سازمان می‎تواند برای منظور بازنگری یا اصلاح کنوانسیون مسؤولیت (1992) اقدام به تشکیل یک کنفرانس نماید.
2ـ سازمان بنا به درخواست حداقل یک سوم دولتهای متعاهد، کنفرانسی از دولتهای متعاهد را به منظور بازنگری یا اصلاح کنوانسیون مسؤولیت (1992) برگزار خواهد نمود.
ماده 15ـ اصلاح مقادیر سقف مسؤولیت
1ـ بنا به درخواست حداقل یک چهارم دولتهای متعاهد، هرگونه پیشنهادی برای اصلاح مقادیر سقف مسؤولیت وضع شده در بند (1) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح شده توسط این پروتکل، توسط دبیرکل به تمامی اعضاء سازمان و کلیه دولتهای متعاهد ابلاغ خواهد شد.
2ـ هرگونه اصلاحیه‎ای که به صورت فوق پیشنهاد و ابلاغ می‎گردد باید حداقل شش ماه پس از تاریخ ابلاغ، به کار گروه (کمیته) حقوقی جهت بررسی تسلیم گردد.
3ـ کلیه دولتهای متعاهد کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح شده توسط این پروتکل، اعم از آن که اعضای سازمان باشند یا نباشند، از حق مشارکت در جلسات بررسی و تصویب اصلاحات توسط کارگروه (کمیته) حقوقی برخوردار هستند.
4ـ اصلاحات با رأی موافق اکثریت دوسوم دولتهای متعاهد حاضر و رأی‎دهنده در کار گروه (کمیته) حقوقی گسترش یافته طبق بند (3) به تصویب می‎رسد، مشروط بر این که دست کم نصف دولتهای متعاهد در زمان رأی حاضر باشند.
5 ـ کارگروه (کمیته) حقوقی، هنگام کار بر روی پیشنهاد اصلاح مقادیر سقف مسؤولیت باید تجارب حاصل از سوانح و به ویژه میزان خسارت حاصل از آنها، تغییرات ارزشهای پولی و اثر اصلاحیه پیشنهادی بر هزینه بیمه را مورد توجه قرار دهد. این کارگروه (کمیته) همچنین باید رابطه میان سقفهای مسؤولیت در بند (1) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح شده توسط این پروتکل و سقفهای مسؤولیت در بند (4) ماده (4) کنوانسیون بین‎المللی تأسیس صندوق بین‎المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی (1992) را در نظر بگیرد.
6 ـ (الف) هیچ‎گونه اصلاحیه‎ای در رابطه با مقادیر سقف مسؤولیت را طبق این ماده نمی‎توان قبل از 15 ژانویه (1998) و همچنین قبل از انقضاء مدت پنج سال از تاریخ لازم‎الاجراء شدن اصلاحیه قبلی مطابق این ماده، مورد بررسی قرار داد. هیچ‎گونه اصلاحیه‎ای به موجب این ماده قبل از لازم‎الاجراء شدن این پروتکل قابل بررسی نیست.
(ب) هیچ‎یک از سقفهای مسؤولیت را نمی‎توان به میزانی افزایش داد که از مقدار سقف وضع شده در کنوانسیون مسؤولیت (1969)، اصلاح شده توسط این پروتکل به‎علاوه شش درصد (6%) در سال که از 15 ژانویه (1993) به صورت مرکب محاسبه می‎گردد تجاوز نماید.
(ج) هیچ‎یک از سقفهای مسؤولیت را نمی‎توان به میزانی افزایش داد که از مقدار سقف وضع شده در کنوانسیون مسؤولیت (1969) اصلاح شده توسط این پروتکل ضرب در سه تجاوز نماید.
7ـ هرگونه اصلاحاتی که طبق بند (4) به تصویب می‎رسد باید توسط سازمان به‎تمامی دولتهای متعاهد ابلاع گردد. اصلاحات مورد نظر پس از انقضاء مدت (18) ماه از تاریخ ابلاغ، پذیرفته شده تلقی خواهد شد مگر آن که ظرف این مدت، دست‎کم یک چهارم دولتهایی که در زمان تصویب اصلاحات توسط کارگروه (کمیته) حقوقی، جزء دولتهای متعاهد محسوب می‎شده‎اند، به سازمان اعلام نمایند که اصلاحات را نمی‎پذیرند، که در این صورت، اصلاحیه، مردود شمرده شده، بلااثر خواهد بود.
8 ـ اصلاحیه‎ای که مطابق بند (7) پذیرفته شده تلقی گردد، 18 ماه پس از تاریخ پذیرش لازم‎الاجراء خواهد شد.
9ـ تمامی دولتهای متعاهد، مقید به اصلاحیه خواهند بود مگر آن که مطابق بندهای (1) و (2) ماده (16)، حداقل شش ماه قبل از لازم‎الاجراء شدن اصلاحیه از این پروتـکل انصراف دهـند. این انـصراف، از زمان لازم‎الاجراء شـدن اصـلاحیه، مؤثر خواهد شد.
10ـ هنگامی که اصلاحیه‎ای توسط کارگروه (کمیته) حقوقی به تصویب می‎رسد ولی مهلت 18 ماهه پذیرش آن هنوز منقضی نگردیده است، دولتی که طی این مهلت جزء دولتهای متعاهد می‎گردد، پس از لازم‎الاجراء شدن اصلاحیه، بدان مقید خواهد بود. دولتی که پس از این مهلت جزء دولتهای متعاهد می‎شود، مقید به اصلاحیه‎ای که طبق بند (7) پذیرفته شده است، خواهد بود. در موارد مذکور در این بند، یک دولت در تاریخ لازم‎الاجراء شدن اصلاحیه یا در تاریخی که این پروتکل برای دولت‌مزبور لازم‎الاجراء می‎گردد، اگر تاریخ اخیر بعد از تاریخ لازم‎الاجراء شـدن اصلاحیه فرا برسـد، مقید به ‎اصلاحیه خواهد شد.
ماده 16ـ انصراف
1ـ هریک از طرفهای متعاهد می‎تواند در هر زمان پس از تاریخی که این پروتکل برای آن دولت متعاهد لازم‎الاجراء می‎گردد از آن انصراف دهد.
2ـ انصراف از طریق تودیع سندی نزد دبیرکل سازمان اعتبار خواهد یافت.
3ـ انصراف، پس از انقضای مدت 12 ماه، یا هر مدت طولانی‎تری که در سند انصراف قید شده باشد، از تاریخ تودیع سند نزد دبیرکل سازمان مؤثر خواهد بود.
4ـ میان طرفهای متعاهد این پروتکل، انصراف هریک از آنها از کنوانسیون مسؤولیت (1969) طبق ماده (16) آن کنوانسیون تحت هیچ شرایطی به عنوان انصراف آنها از کنوانسیون مسؤولیت (1969) به صورت اصلاح شده توسط این پروتکل تعبیر نخواهد شد.
5 ـ انصراف از پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون صندوق (1971) توسط دولتی که همچنان به کنوانسیون صندوق (1971) متعاهد باقی می‎ماند، به منزله انصراف از این پروتکل تلقی خواهد شد. این انصراف از تاریخی مؤثر خواهد بود که در آن تاریخ، انصراف از پروتکل (1992) جهت اصلاح کنوانسیون صندوق (1971) مطابق ماده (34) آن پروتکل اثر می‎یابد.
ماده 17ـ تودیع
1ـ این پروتکل و هرگونه اصلاحاتی که طبق ماده (15) به تصویب می‎رسد، نزد دبیرکل سازمان تودیع خواهد شد.
2ـ دبیرکل سازمان باید:
الف ـ موارد ذیل را به اطلاع تمامی دولتهای امضاکننده یا ملحق شده به این پروتکل برساند:
1ـ هر امضاء یا تودیع سند جدید به همراه تاریخ آن.
2ـ هرگونه اعلامیه و اطلاعیه طبق ماده (13) و هرگونه اعلامیه و ابلاغیه مطابق بند (9) ماده (5) کنوانسیون مسؤولیت (1992).
3ـ تاریخ لازم‎الاجراء شدن این پروتکل.
4ـ هرگونه پیشنهاد جهت اصلاح مقادیر سقف مسؤولیت که طبق بند (1) ماده (15) مطرح گردیده است.
5 ـ هرگونه اصلاحیه‎ای که به موجب بند (4) ماده (15) به تصویب رسیده است.
6 ـ هرگونه اصلاحیه‎ای که طبق بند (7) ماده (15) تصویب شده تلقی می‎گردد، به‎همراه تاریخی که اصلاحیه مزبور بر اساس بندهای (8) و (9) آن ماده لازم‎الاجراء می‎گردد.
7ـ تودیع هرگونه سند خروج از این پروتکل به همراه تاریخ تودیع و تاریخی که انصراف اثر خواهد یافت.
8 ـ مواردی که طبق بند (5) ماده (16) انصراف باید مفروض تلقی شود.
9ـ هرگونه ابلاغیه‎ای که در مواد این پروتکل ضروری دانسته شده است.
ب ـ نسخ موثق این پروتکل را برای تمامی دولتهای امضاءکننده و تمامی دولتهایی که به این پروتکل ملحق می‎شوند ارسال نماید.
3ـ در اسرع وقت پس از لازم‎الاجراء شدن این پروتکل، متن آن باید جهت ثبت و انتشار طبق ماده (102) منشور سازمان ملل، توسط دبیرکل سازمان برای دبیرخانه سازمان ملل ارسال گردد.
ماده 18ـ زبانها
این پروتکل در یک نسخه اصلی به زبانهای عربی، چینی، انگلیسی، فرانسه، روسی و اسپانیایی تنظیم شده است که تمامی این متون از اعتبار یکسان برخوردارند.
لندن، 27 نوامبر 1972 میلادی برابر با 6 آذر 1371 هجری شمسی.
در تأیید مراتب فوق، امضاءکنندگان ذیل که توسط دولتهای مربوطه خود برای این منظور طبق موازین اختیار یافته‎اند، این پروتکل را به امضاء می‎رسانند.1
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1ـ امضاء ها حذف شده است.

ضمیمه
گواهینامه بیمه یا سایر ضمانتهای مالی در رابطه با مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی
صادر شده بر اساس مفاد ماده (7) کنوانسیون بین‎المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی، (1992)
نام کشتی شماره یا حروف مشخصه بندر محل ثبت نام و نشانی مالک

بدین وسیله گواهی می‎شود که برای کشتی فوق یک بیمه‎نامه یا ضمانت مالی دیگر وجود دارد که شرایط ماده (7) کنوانسیون بین‎المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی (1992) را تأمین می‎نماید.
نوع ضمانت: ..................................................................
مدت اعتبار ......................................................................
نام و نشانی بیمه‎گر(ها) و / یا ضامن (ها)
نام: ...................................................................................................................
نشانی: .............................................................................................................
این گواهی تا تاریخ ............................................................... دارای اعتبار است.
صادرشده یا تصدیق شده توسط دولت
...............................................................................................................
(عنوان کامل دولت)
در ............................ به تاریخ .........................................................
(مکان)
.....................................................................
امضاء و عنوان مقام صادرکننده یا تصدیق کننده

نکات توضیحی:
1ـ در صورت تمایل، عنوان دولت می‎تواند شامل اشاره به مقام دولتی ذی‎صلاح کشور محل صدور گواهینامه نیز باشد.
2ـ در صورتی که کل مبلغ ضمانت از چند منبع تامین شده باشد، میزان هریک از این منابع باید مشخص شود.
3ـ اگر ضمانت به چند صورت ارائه شده باشد، این موارد باید ذکر گردند.
4ـ در قسمت ذیل عنوان « مدت اعتبار ضمانت» باید تاریخی که این ضمانت از آن تاریخ مؤثر است قید گردد.
کنوانسیون منطقه‎ای کویت برای همکاری درباره حمایت از محیط زیست دریایی در برابر آلودگی
(24 آوریل 1978 برابر با 5/2/1357)
حکومت دولت بحرین،
دولت ایران،
حکومت جمهوری عراق،
حکومت دولت کویت،
حکومت سلطنت عمان،
حکومت دولت قطر،
حکومت پادشاهی عربستان سعودی،
حکومت دولت امارات عربی متحده،
با درک این حقیقت که آلودگی محیط‎زیست دریایی منطقه مشترک بین بحرین، ایران، عراق، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی و امارات عربی متحده به نفت و سایر مواد مضره یا سمی ناشی از فعالیتهای انسان در خشکی یا در دریا بخصوص از طریق تخلیه بی‎رویه و بدون نظارت این مواد و ایجاد خطر روزافزون برای حیات دریایی و شیلات و سلامت انسان و استفاده‎های تفریحی از سواحل و سایر تسهیلات رفاهی می‎نماید،
باتوجه به خصوصیات ویژه هیدروگرافیک و اکولوژیک محیط‎زیست دریایی منطقه و آسیب‎پذیری خاص آن نسبت به آلودگی،
با آگاهی از ضرورت حصول اطمینان از اینکه فعالیتهای مربوط به توسعه شهر و روستاها و درنتیجه استفاده از زمین باید به نحوی صورت پذیرد که حتی‎الامکان منابع دریایی و تأسیسات و وسایل رفاهی سواحل حفظ شود و این توسعه به محیط‎زیست دریایی لطمه وارد نسازد،
با اعتقاد به حصول اطمینان از این که جریانات توسعه صنعتی به هیچ‎وجه به محیط زیست دریایی در منطقه آسیب نرساند و منابع زنده در آن و همچنین سلامت انسان را بخطر نیاندازد،
با وقوف بر لزوم اتخاذ یک روش مدیریت جامع در مورد استفاده از محیط زیست دریایی و نواحی ساحلی که نیل به هدف‎های مربوط به محیط‎زیست و عمران و توسعه را به نحوی هماهنگ امکان‎پذیر سازد،
با آگاهی از نیاز به تنظیم دقیق یک برنامه پژوهشی و مراقبت و ارزیابی باتوجه به‎کمبود اطلاعات علمی در خصوص آلودگی دریا در منطقه،
باتوجه به اینکه دولتهای منطقه مسؤولیت خاصی برای حفظ محیط‎زیست دریایی آن به عهده دارند.
با آگاهی از اهمیتی که همکاری و هماهنگی اقدامات براساس منطقه‎ای با هدف حمایت از محیط‎زیست دریایی منطقه به سود کلیه طرفهای ذینفع منجمله نسلهای آینده دارد.
با در نظر گرفتن کنوانسیون‎های بین‎المللی موجودی که با کنوانسیون حاضر ارتباط دارند.
بشرح زیر موافقت نموده‎اند:
ماده 1ـ تعاریف
از لحاظ کنوانسیون حاضر:
(الف) مقصود از « آلودگی دریایی» داخل کردن مواد یا انرژی در محیط زیست دریایی بوسیله انسان به طور مستقیم یا غیرمستقیم می‎باشد که اثرات زیان‎بخش مانند آسیب به منابع زنده و خطر برای سلامت انسان و ایجاد مانع در فعالیتهای دریایی از جمله ماهیگیری و لطمه به کیفیت از لحاظ استفاده از آب دریا و کاهش وسایل رفاهی به بار آورد یا احتمال ایجاد اینگونه خطرات را دربرداشته باشد.
(ب) مقصود از « مراجع ملی» مرجعی است که هر دولت متعاهد بعنوان مسؤول هماهنگ ساختن مساعی ملی برای اجرای این کنوانسیون و پروتکلهای آن تعیین نموده است.
(ج) مقصود از « سازمان» سازمانی است که دول متعاهد طبق ماده16 تأسیس نموده‎اند.
(د) مقصود از « دبیرخانه» دبیرخانه سازمان است که طبق ماده 16 تشکیل می‎گردد.
(هـ) مقصود از « طرح عملیاتی» طرح عملیاتی برای حمایت و توسعه محیط زیست دریایی و نواحی ساحلی بین بحرین، ایران، عراق، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی و امارات عربی متحده می‎باشد که در کنفرانس منطقه‎ای نمایندگان تام‎الاختیار کویت درباره حمایت و توسعه محیط زیست دریایی و نواحی ساحلی که از تاریخ 15 تا 23 آوریل 1978 (برابر با 27/1/1357 تا 4/2/1357) منعقد گردید به تصویب رسیده است.
ماده 2ـ شمول جغرافیایی
(الف) کنوانسیون حاضر شامل محدوده دریایی منطقه است که از جنوب محدود است به خطوطی که نقاط جغرافیایی زیر را به هم وصل می‎کند:
از رأس ضربت علی به مختصات 16 درجه و 39 دقیقه شمالی و 53 درجه و 3 دقیقه و 30 ثانیه شرقی،
به نقطه‎ای با مختصات 16 درجه شمالی و 53 درجه و 25 دقیقه شرقی،
به نقطه‎ای با مختصات 17 درجه شمالی و 56 درجه و 30 دقیقه شرقی،
به نقطه‎ای با مختصات 20 درجه و 30 دقیقه شمالی و 60 درجه شرقی،
سپس به رأس الفاسته با مختصات 25 درجه و 4 دقیقه شمالی و 61 درجه و 25 دقیقه شرقی.
(که از این پس منطقه دریایی نامیده خواهد شد).
(ب) محدوده دریایی شامل آبهای داخلی دولتهای متعاهد نخواهد بود مگر در مواردی که به نحوی دیگر در کنوانسیون حاضر و یا در هریک از پروتکل‎های مربوطه تعیین شده باشد.
ماده 3ـ تعهدات عمومی
(الف) دولتهای متعاهد، منفرداً و یا مشترکاً کلیه اقدامات لازم را طبق این کنوانسیون و پروتکلهای لازم‎الاجرایی که در آن عضویت دارند برای جلوگیری و یا کاستن از آلودگی محیط زیست در منطقه دریایی و مبارزه با آلودگی اتخاذ خواهند نمود.
(ب) علاه بر پروتکل همکاری منطقه‎ای برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری که همزمان با این کنوانسیون برای امضاء مفتوح گردیده است، دولتهای متعاهد در تنظیم و تصویب پروتکل‎های دیگری که متضمن اقدامات و خط‎مشی‎ها و ضوابط مورد توافق برای اجرای این کنوانسیون باشد همکاری خواهند کرد.
(ج) دولتهای متعاهد ضوابط و قوانین و مقررات ملی مورد لزوم برای انجام مؤثر تعهد مقرر در بند (الف) این ماده را وضع و کوشش خواهند کرد که سیاستهای ملی خود را از این حیث هماهنگ سازند و برای این منظور یک مرجع ملی تعیین نمایند.
(د) دولتهای متعاهد به منظور وضع و اتخاذ ضوابط منطقه‎ای و رویه‎ها و خط‎مشی‎های توصیه شده برای جلوگیری و یا کاستن از آلودگی از کلیه منابع آلودگی و مبارزه با آن موافق با هدفهای این کنوانسیون با سازمانهای صلاحیتدار بین‎المللی و منطقه‎ای و ناحیه‎ای همکاری نموده و یکدیگر را در انجام تعهدات خود مساعدت خواهند کرد.
(هـ) دولتهای متعاهد منتهای کوشش خود را به عمل خواهند آورد تا اطمینان حاصل کنند که اجرای این کنوانسیون موجب تبدیل یک نوع آلودگی به نوعی دیگر که ممکن است برای محیط زیست زیان‎بخش باشد نخواهد شد.
ماده 4ـ آلودگی از کشتیها
دولتهای متعاهد کلیه اقدامات مناسب را که طبق کنوانسیون و با رعایت مقررات قابل اجرای قوانین بین‎المللی برای جلوگیری از آلودگی و کاهش آن و مبارزه با آلودگی در منطقه دریایی که از تخلیه عمدی یا تصادفی موادی از کشتیها ناشی می‌شود معمول خواهند داشت و مراقبت خواهند کرد که مقررات قابل اجرای بین‌المللی مربوط به کنترل این نوع آلودگی منجمله سربارکردن و آب توازن مجزا و مخازن و روشهای شستشوی مخازن با نفت خام رعایت گردد.
ماده5 ـ آلودگی ناشی از تخلیه مواد زاید از کشتی و وسایط نقلیه هوایی
دولتهای متعاهد کلیه اقدامات مناسب را جهت جلوگیری از آلودگی و کاهش آن و مبارزه با آلودگی در منطقه دریایی که از تخلیه مواد زاید و سایر مواد از کشتیها و وسایط نقلیه هوایی ناشی می‌شود معمول خواهند داشت و مراقبت به عمل خواهند آورد که مقررات قابل اجرای بین‌المللی مربوط به کنترل این نوع آلودگی طبق آنچه در کنوانسیون‌های بین‌المللی مربوطه پیش‌بینی شده است به نحو مؤثری در منطقه دریایی رعایت گردد.
ماده 6 ـ آلودگی ناشی از منابع واقع در خشکی
دولتهای متعاهد کلیه اقدامات لازم را برای جلوگیری و کاستن از آلودگی ناشی از موادی که از خشکی، از راه هوا یا مستقیماً از ساحل به منطقه دریایی داخل می‌شود از جمله مواد زاید و فاضلاب‌ها معمول خواهند داشت.
ماده7 ـ آلودگی ناشی از اکتشاف و بهره‌برداری در بستر دریای سرزمینی و زیربستر آن و فلات قاره
دولتهای متعاهد کلیه اقدامات لازم را برای جلوگیری و کاستن از آلودگی و مبارزه با آن در منطقه دریایی که از عملیات اکتشافی و بهره‌برداری در بستر دریای سرزمینی و زیر بستر آن و فلات قاره ناشی می‌شود از جمله جلوگیری از حوادث و مقابله با موارد اضطراری آلودگی که موجب صدمه به محیط‌زیست دریایی می‌گردد به عمل خواهند آورد.
ماده 8 ـ آلودگی ناشی از سایر فعالیتهای انسان
دولتهای متعاهد کلیه اقدامات لازم را جهت جلوگیری و کاستن از آلودگی ناشی از احیای اراضی و لایروبی‌های مربوط و لایروبی ساحلی به عمل خواهند آورد و با این گونه آلودگی مبارزه خواهند نمود.
ماده9ـ همکاری برای مقابله با موارد اضطراری آلودگی
(الف) دولتهای متعاهد منفرداً و یا مشترکاً کلیه اقدامات لازم از جمله اقداماتی را که برای حصول اطمینان از آمادگی تجهیزات و وسایل کافی و پرسنل واجد شرایط به منظور مقابله با موارد اضطراری آلودگی در منطقه دریایی بدون توجه به علت آن و برای کاهش یا رفع خسارت ناشی از آن ضروری است، معمول خواهند داشت.
(ب) هریک از دولتهای متعاهد که از مورد اضطراری آلودگی در منطقه دریایی مطلع شود باید بدون تأخیر مراتب را به سازمان مذکور در ماده 16 و توسط دبیرخانه یا مستقیماً به هر دولت متعاهدی که ممکن است از چنین مورد اضطراری آسیب پذیرد اطلاع دهد.
ماده 10ـ همکاریهای علمی و فنی
(الف) دولتهای متعاهد مستقیماً یا در صورت لزوم از طریق سازمانهای ذیصلاح بین‌المللی در زمینه تحقیقات علمی ـ کنترل و ارزیابی مربوط به آلودگی در منطقه دریایی همکاری خواهند نمود و اطلاعات حاصله و دانستنی‌های علمی را جهت اجرای این کنوانسیون و هریک از پروتکل‌های آن مبادله خواهند کرد.
(ب) دولتهای متعاهد که با همکاری سازمانهای صلاحیتدار منطقه‌ای یا بین‌المللی به‌منظور تدوین و ایجاد هماهنگی برنامه‌های ملی تحقیقاتی و مراقبت و ارزیابی مربوط به‌هرگونه آلودگی در منطقه دریایی و همچنین ایجاد شبکه منطقه‌ای به منظور حصول اطمینان از هماهنگی این برنامه‌ها با یکدیگر همکاریهای بیشتری خواهند کرد.
بدین منظور هر دولت متعاهد مرجع ملی مسئول تحقیقات و کنترل آلودگی در قلمرو ملی خود تعیین خواهد نمود و در برنامه‌های بین‌المللی برای تحقیقات و پایش آلودگی در خارج از قلمرو خود شرکت خواهند نمود.
ماده 11ـ ارزیابی محیط‌زیست
(الف) هریک از دولتهای متعاهد کوشش خواهد کرد در کلیه فعالیتهای برنامه‌ریزی که متضمن اجرایی پروژه‌های در داخل سرزمین خود و بخصوص در مناطق ساحلی که ممکن است خطر ایجاد آلودگی در منطقه دریایی نماید، ارزیابی اثرات بالقوه این فعالیتها را بر محیط‌زیست منظور نماید.
(ب) دولتهای متعاهد می‌توانند با مشورت دبیرخانه روشهایی برای انتشار اطلاعات مربوط به فعالیتهای مذکور در بند (الف) فوق اتخاذ نمایند.
(ج) دولتهای متعاهد تقبل می‌کنند که منفرداً یا مشترکاً رهنمودهای فنی و غیره طبق روشهای فنی معمول به منظور کمک به برنامه‌ریزی پروژه‌های عمرانی خود را به نحوی تهیه نمایند که اثرات زیان‌بخش آنها بر محیط‌زیست دریایی به حداقل کاهش داده شود. در این مورد در صورت اقتضاء استانداردهای بین‌المللی می‌تواند ملاک عمل قرار گیرد.
ماده 12ـ کمکهای فنی و غیره
دولتهای متعاهد مستقیماً یا از طریق سازمانهای صلاحیت‌دار منطقه‌ای یا بین‌المللی درتهیه و تنظیم برنامه‌های کمکهای فنی و غیره در زمینه‌های مربوط به آلودگی دریا و با همکاری سازمان مذکور در ماده 16 با یکدیگر همکاری خواهند کرد.
ماده13ـ مسئولیت و جبران خسارت
دولتهای متعاهد متقبل می‌شوند که در تدوین و قبول مقررات و روشهای مربوط به‌تعیین موارد زیر با یکدیگر همکاری کنند:
(الف) مسئولیت‌های مدنی و جبران خسارت ناشی از آلودگی محیط‌زیست دریا ـ با در نظر گرفتن مقررات بین‌المللی مربوطه؛ و
(ب) مسئولیت و جبران خسارت از نقض تعهدات این کنوانسیون و پروتکل‌‌های آن.
ماده14 ـ مصونیت ناشی از حاکمیت دولت
کشتیهای جنگی یا سایر کشتیهایی که در خدمت یا مالکیت دولت بوده و برای خدمات غیربازرگانی مورد استفاده قرار می‌گیرند مشمول مقررات این کنوانسیون نخواهند بود. هر یک از دولتهای متعاهد حتی‌الامکان کوشش خواهد کرد که کشتیهای جنگی خود و کشتیهای دیگر که متعلق به آن دولت بوده یا بوسیله آن اداره و فقط برای خدمات بازرگانی دولتی به کار برده می‌شوند مقررات این کنوانسیون را در جلوگیری از آلودگی محیط‌زیست دریایی رعایت کنند.
ماده15 ـ عدم شمول
هیچ چیز در این کنوانسیون به حقوق یا دعاوی هیچیک از دولتهای متعاهد نسبت به ماهیت یا حدود قلمرو حاکمیت دریایی آن دولت که ممکن است طبق حقوق بین‌الملل ایجاد گردد لطمه‌ای وارد نخواهد ساخت.
ماده16ـ سازمان منطقه‌ای برای حمایت از محیط‌زیست دریایی
(الف) دولتهای متعاهد بدینوسیله یک سازمان منطقه‌ای برای حمایت از محیط‌زیست دریایی تأسیس می‌کنند که مقر دائمی آن در کویت قرار خواهد داشت.
(ب) سازمان از ارگان‌های زیر تشکیل خواهد گردید:
(1) یک شورا متشکل از نمایندگان دولتهای متعاهد که وظایف مندرج در بند (د) ماده 17 را انجام خواهد داد.
(2) یک دبیرخانه که وظایف مندرج در بند (الف) ماده 18 را انجام خواهد داد.
(3) یک کمیسیون قضائی برای حل اختلافات که ترکیب و حدود اختیارات و آیین‌نامه آن در اولین اجلاس شورا تعیین خواهد شد.
ماده 17ـ شورا
(الف) جلسات شورا طبق بند (الف) ماده 18 و بند (ب) ماده 30 تشکیل خواهد شد. شورا سالی یک بار جلسات عادی تشکیل خواهد داد. جلسات فوق‌العاده شورا بنا به‌تقاضای حداقل یک دولت متعاهد با تأیید یک دولت متعاهد دیگر یا بنا به تقاضای دبیر اجرایی با تأیید حداقل دو دولت متعاهد تشکیل خواهد گردد. جلسات شورا در مقر سازمان یا در هرجایی که با مشورت بین دول متعاهد مورد توافق قرار گیرد تشکیل خواهد شد. سه چهارم دول متعاهد حد نصاب لازم را تشکیل خواهند داد.
(ب) ریاست شورا به ترتیب الفبایی نام کشورها به زبان انگلیس به نوبت به هریک از آنها محول خواهد گردید. رئیس شورا مدت یک سال در سمت خود انجام وظیفه خواهد کرد و طی مدت ریاست نمی‌تواند به عنوان نماینده دولت خود خدمت کند. چنانچه پست ریاست خالی شود دولت متعاهدی که عهده‌دار ریاست شورا می‌باشد جانشین برای احراز این مقام تعیین خواهد کرد که تا پایان نوبت ریاست آن دولت در سمت مذکور باقی بماند.
(ج) روش اخذ رأی در شورا به شرح زیر خواهد بود:
(1) هر دولت متعاهد دارای یک رأی خواهد بود.
(2) تصمیمات مربوط به موضوعات ماهوی با اتفاق آراء دول متعاهد حاضر و شرکت‌کننده‌ در رأی اتخاذ خواهدگردید.
(3) تصمیمات مربوط به امور آیین‌نامه‌ای با اکثریت سه چهارم آراء دول متعاهد حاضر و شرکت‌کننده‌ در رأی اتخاذ خواهد شد.
(د) وظایف شورا به شرح زیر است:
(1) بررسی مرتب اجرای کنوانسیون و پروتکل‌های آن و برنامه‌های عملیاتی مذکور در بند (هـ) ماده 1
(2) بررسی و ازریابی وضع آلودگی دریا و اثرات آن بر منطقه دریایی براساس گزارشهایی که از طرف دولتهای متعاهد و سازمانهای صلاحیتدار بین‌المللی یا منطقه‌ای دریافت می‌دارد.
(3) تصویب یا بررسی یا اصلاح الحاقیه‌های کنوانسیون و پروتکل‌های آن برحسب مورد طبق مقررات ماده 21.
(4) دریافت و بررسی گزارشهایی که طبق ماده 9 و 23 توسط دولتهای متعاهد ارسال می‌گردد.
(5) بررسی گزارش‌هایی که توسط دبیرخانه راجع به مسائل مربوط به کنوانسیون و موضوعات مربوط به اداره سازمان تهیه می‌گردد.
(6) توصیه راجع به تصویب پروتکل‌ الحاقی یا هر اصلاحیه به کنوانسیون یا پروتکل‌های آن طبق مواد 19 و 20.
(7) ایجاد ارگانهای فرعی و گروههای کار موقت که ممکن است برای بررسی مسایل مربوط به‌کنوانسیون و پروتکل‌های آن در الحاقیه‌های کنوانسیون و پروتکل‌های آن لازم باشد.
(8) انتصاب یک دبیر اجرائی و تنظیم مقرراتی برای انتصاب کارمندان دیگر دبیرخانه بوسیله دبیر اجرایی.
(9) بررسی مرتب وظایف دبیرخانه.
(10) بررسی و مبادرت به هر اقدام اضافی که ممکن است برای نیل به هدفهای کنوانسیون و پروتکلهای آن لازم باشد.
ماده 18 ـ دبیرخانه
الف ـ دبیرخانه شامل دبیر اجرایی و پرسنل لازم برای انجام وظایف زیر خواهد بود:
(1) تشکیل و تهیه تدارکات جلسات شورا و ارگانهای فرعی آن و گروههای کار موقت مندرج در ماده 17 و کنفرانسهای مندرج در مواد 19 و 20.
(2) ارسال اطلاعیه‌ها و گزارشها و سایر اطلاعاتی که طبق مواد 9 و 23 دریافت می‌دارد.
(3) بررسی سؤالاتی که از طرف دول متعاهد به عمل آمده یا اطلاعاتی که از طرف آنها ارسال گردیده و مشورت با آنها درباره مسائل مربوط به کنوانسیون و پروتکل‌ها و الحاقیه‌های آن.
(4) تهیه گزارش راجع به مسائل مربوط به کنوانسیون و اداره امور سازمان.
(5) ایجاد، نگهداری و انتشار مجموعه قوانین ملی کلیه دولتهای متعاهد درباره محیط‌زیست دریایی.
(6) ایجاد ترتیبات لازم در صورت تقاضا برای تأمین کمک فنی و راهنمایی برای تهیه طرح قوانین مربوطه ملی به منظور اجرای مؤثر کنوانسیون و پروتکل‌های آن.
(7) ایجاد ترتیبات لازم برای برنامه‌های کارآموزی در زمینه‌های مربوط به اجرای کنوانسیون و پروتکل‌های آن.
(8) اجرای وظایفی که طبق پروتکل‌های کنوانسیون برای آن تعیین شده‌است.
(9) انجام وظایف دیگری که ممکن است توسط شورا برای اجرای کنوانسیون و پروتکل‌های مربوطه برای آن تعیین گردد.
ب ـ دبیراجرایی بالاترین مقام اداری سازمان خواهد بود و وظایفی را که برای اداره امور کنوانسیون حاضر لازم است و وظایف دبیرخانه و سایر وظایفی که از طرف شورا طبق آیین‌نامه و مقررات مالی آن به دبیر اجرایی محول می‌گردد انجام خواهد داد.
ماده 19ـ تصویب پروتکل‌های الحاقی
هر دولت متعاهد می‌تواند طبق بند (ب) ماده 3 در کنفرانس دیپلماتیک دولتهای متعاهد که بنا به درخواست حداقل سه دولت متعاهد توسط دبیرخانه تشکیل می‌گردد پروتکل‌های الحاقی برای کنوانسیون حاضر پیشنهاد نماید. پروتکل‌های الحاقی به اتفاق آراء دولتهای متعاهد حاضر و شرکت‌کننده در رأی به تصویب خواهد رسید.
ماده 20ـ اصلاحیه‌های کنوانسیون و پروتکل‌های آن
(الف) هر یک از دولتهای متعاهد عضو کنوانسیون حاضر یا هر یک از پروتکل‌های آن می‌تواند در کنفرانس دیپلماتیک که بنا به تقاضای حداقل سه دولت متعاهد توسط دبیرخانه تشکیل می‌گردد اصلاحیه‌هایی بر کنوانسیون و پروتکل‌های مربوطه پیشنهاد نماید. اصلاحیه‌های کنوانسیون و پروتکل‌های مربوطه به اتفاق آراء دولتهای متعاهد حاضر و شرکت‌کننده‌ در رأی تصویب خواهد شد.
(ب) اصلاحیه‌های مربوط به کنوانسیون و به پروتکل‌های مصوب کنفرانس دیپلماتیک توسط دولت نگهدارنده برای پذیرش به کلیه دولتهای متعاهد ارسال خواهد شد. پذیرش اصلاحیه‌های مربوط به کنوانسیون یا به پروتکل‌های آن کتباً به دولت نگهدارنده اطلاع داده خواهد شد. اصلاحیه‌هایی که طبق این ماده تصویب می‌شود از روز سی‌ام پس از این که دولت نگهدارنده اطلاعیه‌ پذیرش از سه چهارم دولتهای متعاهد کنوانسیون یا پروتکل مربوطه دریافت داشت برای کلیه دولتهای متعاهد لازم‌الاجراء خواهد شد مگر برای آن دولتهایی که به دولت نگهدارنده عدم پذیرش خود را اطلاع داده باشند.
(ج) پـس از لازم‌الاجراء شدن هریک از اصلاحیه‌های مربوط به کنوانسیون یا پروتکل هـر دولت متـعاهد جـدیدی کـه به کنوانسیون یا به پروتکـل‌های فـوق‌الذکر ملحق شود دولت مـتعاهد نسبت به متن اصلاح شده کنوانسیون یا پروتکل مورد نظر محسوب می‌گردد.
ماده 21ـ الحاقیه‌ها و اصلاحیه‌های آنها
(الف) الحاقیه‌های کنوانسیون یا هر پروتکل جزء لاینفک کنوانسیون یا پروتکل مربوطه خواهد بود.
(ب) روش تصویب و لازم‌الاجراء شدن اصلاح هر یک از الحاقیه‌های کنوانسیون یا الحاقیه‌های هر یک از پروتکل‌ها به شرح زیر خواهد بود مگر آنکه به نحو دیگری در پروتکل مربوطه پیش‌بینی شده‌باشد:
(1) هریک از دولتهای عضو کنوانسیون یا عضو یک پروتکل می‌تواند نسبت به‌الحاقیه‌های مربوطه در جلسات شورای مندرج در ماده 17 پیشنهاد اصلاحی ارائه نماید.
(2) تصویب این اصلاحیه‌ها در جلسات فوق‌الذکر باتفاق آراء خواهد بود.
(3) دولت نگهدارنده مذکور در ماده 30 اصلاحیه‌هایی را که به این نحو تصویب می‌شوند بدون تأخیر به کلیه دولتهای متعاهد اعلام خواهد نمود.
(4) هریک از دول متعاهد که نسبت به اصلاحیه مربوط به الحاقیه‌های کنوانسیون یا الحاقیه‌های هر یک از پروتکل‌ها نظر دیگری داشته باشد باید نظر خود را کتباً ظرف مدتی که هنگام تصویب اصلاحیه توسط دولتهای متعاهد مربوطه تعیین می‌شود به دولت نگهدارنده اعلام کند.
(5) دولت نگهدارنده باید اطلاعیه‌هایی را که تحت بند فرعی قبل دریافت می‌دارد بدون تأخیر به اطلاع کلیه دولتهای متعاهد برساند.
(6) پس از انقضای مدت مذکور در بند فرعی (4) فوق اصلاحیه مربوط به الحاقیه برای کلیه دول عضو کنوانسیون یا عضو هر پروتکل که طبق مفاد بند فرعی مذکور اطلاعیه‌ای تسلیم نکرده باشد، لازم‌الاجراء خواهد گردید.
(ج) روش تصویب و لازم‌الاجراء شدن هر الحاقیه جدید مربوط به کنوانسیون یا مربوط به هریک از پروتکل‌ها با روش مربوط به تصویب و لازم‌الاجراءشدن اصلاحیه‌های مربوط به الحاقیه‌ها طبق مقررات این ماده یکسان خواهد بود مشروط بر این که اگر کنوانسیون یا پروتکل مربوطه دارای اصلاحیه است الحاقیه جدید تا زمانی که اصلاحیه مربوط به کنوانسـیون یا به پروتکل‌ مورد نظر لازم‌الاجرا نشده‌ است الحاقیه جدید لازم‌الاجراء نخواهد شد.
ماده 22 ـ آیین‌نامه داخلی و مقررات مالی
(الف) شورا در نخستین جلسه آیین‌نامه داخلی خود را تصویب خواهد کرد.
(ب) شورا مقررات مالی را بخصوص برای تعیین مبلغ سهمیه هریک از دول متعاهد تصویب خواهد کرد.
ماده 23ـ گزارشها
هر یک از دولتهای متعاهد گزارشهایی راجع به اقداماتی که در اجرای مقررات کنوانسیون و پروتکل‌های آن مصوب نموده به شورا تسلیم خواهد کرد. نحوه ارسال و نوع گزارش از طرف شورا تعیین خواهد شد.
ماده 24ـ نظارت بر اجرای کنوانسیون
دولتهای متعاهد در تهیه تنظیم روشها برای اجرای مؤثر کنوانسیون و پروتکل‌های آن از جمله کشف تخلفات، تشریک مساعی نموده و برای این مقصود از کلیه تدابیر عملی و مقتضی برای کشف آلودگی و مراقبت از محیط‌زیست از جمله از روشهای مناسب برای ارسال گزارش و گردآوری اسناد و مدارک استفاده خواهند کرد.
ماده 25ـ حل و فصل اختلافات
(الف) در صورت بروز اختلاف در تفسیر و تعبیر یا اجرای این کنوانسیون یا پروتکل‌‌های آن دولتهای متعاهد از طریق مذاکره یا هر طریق مسالمت‌آمیز دیگر به‌انتخاب خود برای حل و فصل اختلاف اقدام خواهند کرد.
(ب) هرگاه دولتهای متعاهد طرف اختلاف نتوانند اختلاف خود را از طریق مذکور در بند الف فوق حل و فصل نمایند اختلاف خود را به کمیسیون قضائی حل اختلافات مذکور در بند (ب)(3) ماده 16 ارجاع خواهند کرد.
ماده 26ـ امضاء
کنوانسیون حاضر و پروتکل‌ همکاری منطقه‌ای برای مبازره با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری از تاریخ 24 آوریل تا 23 ژوئیه 1978 (برابر با 5/2/1357 تا 3/4/1357) در کویت برای امضاء هر یک از دولتهای شرکت‌کننده در کنفرانس نمایندگان تام‌‌الاختیار منطقه‌ای کویت درباره حمایت از محیط‌زیست دریایی و نواحی ساحلی که از 15 تا 23 آوریل 1978 (برابر با 27/1/1357 تا 4/2/1357) به منظور تصویب کنوانسیون و پروتکل تشکیل گردید مفتوح خواهد بود.
ماده 27ـ تصویب، پذیرش، موافقت یا الحاق
(الف) کنوانسیون حاضر و پروتکل‌ مربوط به همکاری منطقه‌ای برای مبازره با آلودگی ناشی از نفت و سایر موارد مضره در موارد اضطراری و هر پروتکل دیگر کنوانسیون منوط به‌تصویب، پذیرش یا موافقت دول مذکور در ماده 26 خواهد بود.
(ب) کنوانسیون حاضر و پروتکل‌ همکاری منطقه‌ای برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری از تاریخ 24 ژوئیه 1978 (برابر با 4/4/1357) برای الحاق دول مذکور در ماده 26 مفتوح خواهد بود.
(ج) هر دولتی که این کنوانسیون را تصویب کند یا آن را بپذیرد یا با آن موافقت نماید یا به آن ملحق شود به منزله آن خواهد بود که پروتکل همکاری منطقه‌ای برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری را تصویب کرده یا پذیرفته یا با آن موافقت نموده یا به آن ملحق شده است.
(د) اسناد تصویب، پذیرش، موافقت یا الحاق به دولت کویت که عهده‌دار وظایف دولت نگهدارنده می‌باشد سپرده خواهد شد.
ماده 28ـ لازم‌الاجرا شدن
(الف) کنوانسیون حاضر و پروتکل همکاری منطقه‌ای برای مبازره با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری در نودمین روز پس از تاریخ سپردن حداقل پنج سند تصویب یا پذیرش یا موافقت یا الحاق لازم‌الاجراء خواهد شد.
(ب) هر پروتکل دیگر مربوط به این کنوانسیون، جز در صورتی که به گونه دیگری در پروتکل مزبور پیش‌بینی شده باشد، در نودمین روز پس از تاریخ سپردن حداقل پنج سند تصویب یا پذیرش یا موافقت یا الحاق به پروتکل مزبور لازم‌الاجراء خواهد شد.
(ج) پس از سپردن پنج سند تصویب یا پذیرش یا موافقت یا الحاق به کنوانسیون حاضر یا هر پروتکل دیگر، کنوانسیون حاضر یا پروتکل مزبور در مورد هر دولتی، در نودمین روز پس از تاریخ سپردن سند تصویب یا پذیرش یا موافقت یا الحاق آن دولت، لازم‌الاجراء خواهد شد.
ماده 29ـ خروج
(الف) هریک از دولتهای متعاهد می‌تواند در هر زمان پس از پنج سال از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون با اعلام کتبی به دولت نگهدارنده مبنی بر کناره‌گیری از عضویت در این کنوانسیون خارج شود.
(ب) هریک از دولتهای متعاهدمی‌تواند در هر زمان پس از پنج سال از تاریخ لازم‌الاجراء شدن هر پروتکل مربوط به این کنوانسیون با اعلام کتبی به دولت نگهدارنده مبنی بر خروج از عضویت در پروتکل مورد نظر خارج شود مگر آن که در خود پروتکل به نحو دیگری پیش‌بینی شده باشد.
(ج) خروج از عضویت نود روز پس از تاریخ اعلام کتبی به دولت نگهدارنده انجام خواهدپذیرفت.
(د) خروج هر دولت متعاهد از کنوانسیون به منزله خروج آن دولت از هریک از پروتکل‌هایی است که در آن عضویت دارد.
(هـ) خروج هر دولت متعاهد از پروتکل همکاری منطقه‌ای در موارد اضطراری آلودگی به منزله خروج آن دولت از کنوانسیون خواهد بود.
ماده 30ـ مسؤولیت‌های دولت نگهدارنده کنوانسیون
(الف) دولت نگهدارنده مراتب زیر را به دولتهای متعاهد و دبیرخانه اطلاع خواهد داد:
(1) امضای کنوانسیون حاضر و هریک از پروتکل‌های آن و سپردن اسناد تصویب، پذیرش، موافقت یا الحاق طبق ماده 27.
(2) تاریخی که کنوانسیون و هر یک از پروتکل‌های آن طبق مفاد ماده 28 لازم‌الاجراء می‌گردد.
(3) اطلاعیه مربوط به تصمیم دیگر که طبق مواد 20 و 21 تسلیم می‌شود.
(4) اعلام مربوط به خروج که طبق ماده 29 تسلیم می‌گردد.
(5) اصلاحیه‌های مصوبه در مورد کنوانسیون و هریک از پروتکل‌ها و پذیرش آنها از طرف دولتهای متعاهد و تاریخ لازم‌الاجرا شدن اصلاحیه‌های مزبور طبق مقررات ماده 20.
(6) تصویب الحاقیه‌های جدید و اصلاحیه هر یک از الحاقیه‌ها طبق ماده 21.
ب ـ دولت نگهدارنده ظرف شش ماه از تاریخ لازم‌الاجراشدن کنوانسیون اولین شورا را تشکیل خواهد داد. نسخه اصلی کنوانسیون حاضر و هریک از پروتکلهای آن و هریک از الحاقیه‌های مربوط به کنوانسیون یا مربوط به پروتکل‌های آن یا نسخه اصلی هریک از اصلاحیه‌های مربوط به کنوانسیون یا پروتکل‌ها یا به هریک از الحاقیه‌های کنوانسیون یا الحاقیه‌های پروتکل‌ها به دولت نگهدارنده یعنی دولت کویت سپرده خواهد شد.
دولت نگهدارنده نسخه‌هایی از آنها را برای کلیه دول مربوطه خواهد فرستاد و کلیه اسناد و همه اقدامات بعدی مربوط به آنها را طبق ماده 102 منشور ملل‌متحد در دبیرخانه سازمان ملل‌متحد به ثبت خواهد رساند.
در تأیید مراتب فوق نمایندگان تام‌الاختیار امضاء‌کننده زیر که از طرف دولتهای خود به آنها اجازه لازم داده شده است کنوانسیون حاضر را امضاء نموده‌اند.
این کنوانسیون در تاریخ بیست و چهارم آوریل سال یکهزار و نهصد و هفتاد و هشت (برابر با 5/2/1357) در کویت به زبانهای عربی، انگلیسی و فارسی که هر سه متن آن بطور متساوی معتبر می‌باشد به تصویب رسید.
در صورت بروز اختلاف راجع به تفسیر و تعبیر یا اجرای این کنوانسیون یا پروتکل‌های آن متن انگلیسی معتبر خواهد بود.
پروتکل همکاری منطقه‌ای برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری
(کویت ـ 24 آوریل 1978 برابر با 5/2/1357)
دولتهای متعاهد:
عضو کنوانسیون منطقه‌ای کویت برای همکاری در زمینه حمایت از محیط زیست دریایی در برابر آلودگی (که از این پس کنوانسیون نامیده خواهد شد)
با آگاهی از ضرورت و توجه خاص به امکان دائمی وقوع حوادث غیرمترقبه که ممکن است منجر به آلودگی مهم بوسیله نفت یا سایر مواد مضره گردد و لزوم همکاری و اتخاذ اقدامات مؤثر برای مقابله با آنها؛
با وقوف بر این که تدابیر موجود برای مقابله با موارد اضطراری آلودگی لازم است که در سطوح ملی و منطقه‌ای افزایش یابد تا بتوان با این مشکل به نحو کامل و جامع و به نفع منطقه مقابله نمود؛
به شرح زیر موافقت نموده‌اند:
ماده 1ـ از لحاظ پروتکل حاضر:
(1) مقصود از « مرجع مربوطه» مرجع ملی تعریف شده در ماده یک کنوانسیون یا مرجع یا مراجعی است که در یک کشور متعاهد بوسیله « مرجع ملی» برای مقاصد زیر تعیین شده باشد:
(الف) مبارزه یا انجام عملیات دیگر در موارد اضطراری در دریا.
(ب) دریافت و هماهنگ کردن اطلاعات مربوط به موارد خاص اضطراری در دریا.
(ج) هماهنگ کردن امکانات موجود ملی برای مبارزه با موارد اضطراری در دریا بطور اعم در داخل کشور و با سایر دولتهای متعاهد.
(2) مقصود از « مورد اضطراری در دریا» هر آسیب، رویداد، واقعه یا وضعیتی است که منجر به آلودگی مهم یا تهدید قریب‌الوقوع به آلودگی مهم در محیط زیست دریایی بوسیله مواد نفتی گردد و نیز شامل سایر حوادثی که برای کشتیها از جمله نفتکش‌ها رخ دهد و فورانهای ناشی از فعالیتهای حفاری و تولید نفت و وجود نفت و سایر مواد مضره در آب ناشی از نقص تأسیسات صنعتی خواهد بود.
(3) مقصود از « طرح مقابله با موارد اضطراری در دریا» طرح یا طرحهایی است که براساس ملی، دوجانبه یا چندجانبه به منظور هماهنگ کردن استقرار و تخصیص و استفاده از افراد و مواد و تجهیزات برای مقابله با موارد اضطراری در دریا تهیه شده باشد.
(4) مقصود از « مقابله با موارد اضطراری در دریا» هر فعالیتی است که هدف آن جلوگیری، تخفیف یا از میان بردن آلودگی یا تهدید به آلودگی به نفت یا سایر مواد مضره ناشی از موارد اضطراری در دریا باشد.
(5) مقصود از « منافع مربوطه» هرگونه منافع دولت متعاهدی است که به طور مستقیم یا غیرمستقیم در اثر یک مورد اضطراری در دریا به خطر افتاده باشد؛ از جمله:
(الف) فعالیتهای دریایی، ساحلی، بندری یا فعالیتهای واقع در مصب رودخانه از جمله عملیات ماهیگیری که تأمین‌کننده ضروریات زندگی اشخاص ذینفع باشد.
(ب) جاذبه‌های تاریخی و جهانگردی در ناحیه مربوطه.
(ج) سلامت و بهداشت ساکنان و رفاه ناحیه از جمله حفظ منابع زنده دریایی و حیوانات وحشی.
(د) فعالیتهای صنعتی که متکی به برداشت آب دریا می‌باشد مانند کارخانجات تقطیر و کارخانجات صنعتی که از گردش آب استفاده می‌کنند.
(6) مقصود از « کنوانسیون» کنوانسیون منطقه‌ای کویت برای همکاری درباره حمایت محیط زیست دریایی در مقابل آلودگی می‌باشد.
(7) مقصود از « منطقه دریایی» منطقه‌ای است که در بند (الف) ماده 2 کنوانسیون تعریف شده است.
(8) مقصود از « شورا» شورای سازمان منطقه‌ای حمایت از محیط زیست دریایی است که طبق ماده 16 کنوانسیون تشکیل گردیده است.
(9) مقصود از « مرکز» مرکز کمکهای متقابل در موارد اضطراری در دریا می‌باشد که طبق بند (1) ماده 3 پروتکل حاضر تشکیل گردیده است.
ماده 2
(1) دولتهای متعاهد در انجام کلیه اقدامات لازم و مؤثر برای حفاظت نوار ساحلی و منافع مربوطه یک یا چند دولت متعاهد در برابر خطر یا اثرات آلودگی ناشی از وجود نفت یا سایر مواد مضره در محیط زیست دریایی که بر اثر موارد اضطراری در دریا بوجود آمده همکاری خواهند نمود.
(2) دولتهای متعاهد سعی خواهند کرد رأساً یا از طریق همکاریهای دوجانبه یا چندجانبه طرحهای مقابله با موارد اضطراری در دریا و وسایل و تجهیزات خود را برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت یا سایر مواد مضره در منطقه دریایی حفظ و تقویت نمایند. وسایل مذکور بخصوص شامل تجهیزات موجود و کشتی و هواپیما و نیروی انسانی آماده برای انجام عملیات در موارد اضطراری خواهد بود.
ماده 3
(1) دولتهای متعاهد بدینوسیله به تأسیس مرکز کمکهای متقابل موارد اضطراری در دریا اقدام می‌کنند.
(2) هدفهای مرکز به شرح زیر خواهد بود:
(الف) تقویت امکانات دول متعاهد و تسهیل همکاری بین آنها به منظور مبارزه با آلودگی به نفت و سایر مواد مضره در موارد اضطراری در دریا.
(ب) کمک به دولتهای متعاهد در صورت تقاضا برای توسعه امکانات ملی به منظور مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره و تسهیل و هماهنگ کردن مبادله اطلاعات، همکاری فنی و کارآموزی.
(ج) یکی از هدفهای بعدی امکان اقدام به عملیات برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره در سطح منطقه خواهد بود که ممکن است در مراحل بعدی مورد بررسی قرار گیرد. این امکان بایستی پس از ارزیابی نتایج حاصل از اجرای هدفهای فوق‌الذکر و با توجه به منابع مالی که ممکن است برای این منظور موجود باشد برای تصویب به شورا پیشنهاد گردد.
(3) وظایف مرکز به شرح زیر خواهد بود:
(الف) گردآوری و توزیع اطلاعات مربوط به موضوعات مندرج در پروتکل حاضر بین دولتهای متعاهد که شامل موارد زیر خواهد گردید:
(1) قوانین، مقررات، اطلاعات مربوط به مراجع مربوطه دول متعاهد و طرحهای مقابله با موارد اضطراری در دریا، مذکور در ماده 5 پروتکل حاضر.
(2) اطلاعات مربوط به روشها و تکنیک‌ها و تحقیقات برای مقابله با موارد اضطراری در دریا، مذکور در ماده 6 پروتکل حاضر.
(3) فهرست کارشناسان و مواد و تجهیزات موجود برای استفاده در موارد اضطراری در دریا توسط دول متعاهد.
(ب) کمک به دولتهای متعاهد ـ برحسب تقاضا ـ در موارد زیر:
(1) تهیه قوانین و مقررات مربوط به مسائل مندرج در پروتکل حاضر و تشکیل مراجع مربوطه.
(2) تهیه طرحهای مقابله با موارد اضطراری در دریا.
(3) برقراری روشهایی که طبق آن بتوان به سرعت، افراد و مواد و تجهیزات لازم را برای مقابله با موارد اضطراری در دریا به یک کشور متعاهد اعزام یا از آن انتقال یا عبور داد.
(4) ارسال گزارش‌های مربوط به موارد اضطراری در دریا.
(5) تقویت و توسعه برنامه‌های کارآموزی برای مبارزه با آلودگی.
(ج) هماهنگ ساختن برنامه‌های کارآموزی برای مبارزه با آلودگی و تهیه راهنماهای جامع راجع به مبارزه با آلودگی.
(د) ایجاد و حفظ یک سیستم مخابرات و اطلاعات مناسب با نیازهای دول متعاهد و مرکز برای مبادله سریع اطلاعات مربوط به موارد اضطراری در دریا طبق این پروتکل.
(هـ) صورت‌برداری از پرسنل، مواد، وسائط نقلیه دریایی و هوایی و سایر تجهیزات مخصوص موجود برای مقابله با موارد اضطراری در دریا.
(و) ایجاد و حفظ ارتباط با سازمانهای مربوطه منطقه‌ای و بین‌المللی بخصوص سازمان مشورتی دریایی بین دول به منظور کسب و مبادله اطلاعات و آمار علمی و فنی بویژه در مورد هر ابتکار تازه‌ای که ممکن است مرکز را در انجام وظایفش کمک نماید:
(ز) تهیه گزارشهای دوره‌ای راجع به موارد اضطراری در دریا برای تسلیم به شورا؛ و
(ح) انجام هرگونه وظایف دیگر که طبق این پروتکل یا توسط شورا به آن محول گردد.
(4) مرکز در صورتی که شورا طبق بند (ج) (2) فوق به آن اختیار دهد ممکن است وظایف دیگر لازم را برای شروع عملیات به منظور مبارزه با آلودگی به نفت و سایر مواد مضره در سطح منطقه‌ای انجام دهد.
ماده 4
(1) پروتکل حاضر شامل منطقه دریایی مشخص شده در بند (الف) ماده 2 کنوانسیون خواهد بود.
(2) چنانچه دولت متعاهدی بخواهد می‌تواند از لحاظ مقابله با موارد اضطراری در دریا، بنادر، خورها و خلیج‌های کوچک و مردابهای خود را جزء منطقه دریایی محسوب نماید.
ماده 5 ـ هر یک از دول متعاهد اطلاعات زیر را در اختیار مرکز و سایر دول متعاهد قرار خواهد داد:
(الف) مرجع مربوطه خود.
(ب) قوانین و مقررات و سایر اسناد حقوقی خود راجع به مسایل مندرج در پروتکل حاضر از جمله قوانین و مقررات و سایر اسناد حقوقی مربوط به سازمان و نحوه عمل مرجع مذکور در بند (الف) فوق.
(ج) طرحهای ملی خود راجع به مقابله با موارد اضطراری در دریا.
ماده 6 ـ هر یک از دول متعاهد اطلاعات زیر را در اختیار سایر دول متعاهد و مرکز قرار خواهد داد:
(الف) روش‌ها، تکنیک‌ها، مواد و رویه‌های موجود و جدید مربوط به مقابله با مورد اضطراری در دریا.
(ب) تحقیقات موجود و پیش‌بینی شده و تحولات در زمینه‌های مذکور در بند (الف) فوق؛ و.
(ج) نتایج تحقیقات و تحولات مذکور در بند (ب) فوق.
ماده 7
(1) هر یک از دول متعاهد به مأموران مربوطه خود دستور خواهد داد که از فرماندهان کشتیها، خلبانان، مسؤولان سکوهای دریایی و سایر تأسیسات مشابه که در محیط زیست دریایی تحت صلاحیت آن دولت به انجام عملیات اشتغال دارند بخواهند که وجود هر نوع مورد اضطراری در منطقه دریایی را به مرجع ملی مربوطه و مرکز گزارش دهند.
(2) هر دولت متعاهد که تحت بند (1) فوق گزارش دریافت می‌دارد، مراتب را فوراً به مراجع زیر اطلاع خواهد داد:
(الف) مرکز.
(ب) کلیه دولتهای متعاهد.
(ج) دولت پرچم هر کشتی خارجی که در مورد اضطراری درگیر باشد.
(3) محتوای گزارشهای مذکور در بند (1) فوق از جمله گزارشهای تکمیلی در صورت لزوم بایستی با ضمیمه (الف) این پروتکل تطبیق نماید.
(4) دولت متعاهدی که طبق بند (2) (الف) و (ب) فوق به ارسال گزارش مبادرت نماید از تعهدات مندرج در بند (ب) ماده 9 کنوانسیون معاف خواهد بود.
ماده 8 ـ مرکز اطلاعات گزارش‌هایی را که تحت مواد 5 و 6 و بند (2) ماده 7 این پروتکل از طرف یک دولت متعاهد دریافت می‌دارد فوراً برای کلیه دولتهای متعاهد دیگر ارسال خواهد نمود.
ماده 9ـ هر دولت متعاهد که طبق این پروتکل به ارسال اطلاعات مبادرت می‌کند می‌تواند انتشار اطلاعات ارسالی را به نحوی که بخواهد محدود نماید.
در اینگونه موارد هر دولت متعاهد یا مرکز که اطلاعات را دریافت می‌دارد آن را برای هیچ شخص یا دولت یا سازمان عمومی یا خصوصی بدون اجازه صریح دولت متعاهد ارسال‌کننده فاش نخواهد ساخت.
ماده 10ـ هر دولت متعاهد که با یک مورد اضطراری در دریا به مفهوم مندرج در بند (2) ماده 1 پروتکل حاضر روبرو گردد:
(الف) هرگونه اقدام مناسب برای مبارزه با آلودگی و یا از بین بردن وضع اضطراری به عمل خواهد آورد.
(ب) بلافاصله کلیه دولتهای متعاهد دیگر را مستقیماً یا توسط مرکز از هرگونه اقدامی که برای مبارزه با آلودگی انجام داده یا قصد انجام آن را دارد مطلع خواهد نمود.
مرکز هر نوع اطلاعی از این قبیل را فوراً جهت کلیه دولتهای متعاهد دیگر ارسال خواهد کرد.
(ج) ماهیت و دامنه مورد اضطراری در دریا را مستقیماً یا با کمک مرکز ارزشیابی خواهد نمود.
(د) اقدام مقتضی و لازمی را که بایستی در مقابله با مورد اضطراری در دریا به عمل آورد در صورت اقتضاء با مشورت سایر دولتهای متعاهد و دولتهایی که تحت تأثیر آلودگی قرار گرفته‌اند و مرکز تعیین خواهد نمود.
ماده 11
(1) هر دولت متعاهد که نسبت به یک مورد اضطراری در دریا نیازمند به کمک باشد می‌تواند از طریق مرکز یا مستقیماً از هر یک از دولتهای متعاهد تقاضای مساعدت نماید.
در مواردی که از خدمات مرکز استفاده می‌شود مرکز سریعاً تقاضاهایی را که برای کمک دریافت داشته است جهت کلیه دولتهای متعاهد دیگر ارسال خواهد نمود و دولتهای متعاهدی که طبق این بند از آنها تقاضای کمک می‌شود در حدود امکانات و توانایی نهایت سعی خود را برای کمک مورد درخواست مبذول خواهند داشت.
(2) کمک مذکور در بند (1) فوق می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
(الف) پرسنل، مواد و تجهیزات از جمله تسهیلات یا روشها برای دفع مواد آلوده‌کننده که جمع‌آوری شده است.
(ب) ظرفیت کنترل و مراقبت.
(ج) تسهیل انتقال پرسنل و مواد و تجهیزات به داخل یا خارج سرزمین هر کشور متعاهد و یا عبور از آن.
(3) دولتهای متعاهد می‌توانند برای هماهنگ ساختن هرگونه عملیات مقابله با موارد اضطراری در دریا که نسبت به آن طبق بند (1) فوق تقاضای مساعدت شده است از خدمات مرکز استفاده نمایند.
(4) هر دولت متعاهد که طبق بند (1) فوق تقاضای مساعدت می‌کند فعالیتهایی را که با استفاده از مساعدت مذکور به عمل آورده و نتایج حاصل از آن را به مرکز گزارش خواهد نمود. مرکز بلافاصله اینگونه گزارش‌ها را جهت کلیه دول متعاهد دیگر ارسال خواهد داشت.
(5) در موارد اضطراری خاص مرکز ممکن است تقاضای بسیج منابعی را بنماید که دولتهای متعاهد برای مبارزه با آلودگی ناشی از نفت و سایر مواد مضره فراهم نموده‌اند.
ماده 12
(1) هر یک از دولتهای متعاهد با توجه به وظایفی که طبق پروتکل حاضر برای مرکز تعیین شده است یک مرجع مربوطه برای اجرای الزامات خود طبق این پروتکل تأسیس و حفظ خواهد کرد. مرجع مربوطه هر یک از دولتهای متعاهد در صورت اقتضاء با کمک مرکز یا مراجع همتای خود در سایر کشورهای متعاهد همکاری نموده و فعالیتهای خود را با آنها هماهنگ خواهد نمود.
(2) موضوعات زیر از جمله مواردی خواهد بود که طبق بند 1 فوق درباره آنها همکاری و هماهنگی به عمل خواهد آمد:
(الف) توزیع و تخصیص مواد و تجهیزات موجود.
(ب) آموزش پرسنل برای مقابله با موارد اضطراری در دریا.
(ج) انجام فعالیتهای مربوط به نظارت و مراقبت در مورد آلودگی دریا.
(د) روش‌های ارتباطی درباره موارد اضطراری در دریا.
(هـ) تسهیل انتقال پرسنل و تجهیزات و مواد مربوط به مقابله با موارد اضطراری به داخل یا خارج سرزمین کشورهای متعاهد یا عبور از آنها.
(و) سایر موضوعات مشمول این پروتکل.
ماده 13ـ شورا:
(الف) فعالیتهای مرکز را که طبق این پروتکل انجام می‌دهد مرتباً مورد بررسی قرار خواهد داد.
(ب) درباره حدود و میزان وظایف که بایستی طبق ماده 3 اجرا گردد تصمیم خواهد گرفت.
(ج) میزان کمکهای مالی و اداری و غیره را که دولتهای متعاهد بایستی برای انجام وظایف مرکز تخصیص دهند تعیین خواهد کرد.
در تأیید مراتب فوق، نمایندگان تام‌الاختیار زیر که از طرف دولتهای خود به آنها اجازه لازم داده شده است پروتکل حاضر را امضاء نموده‌اند.
این پروتکل در تاریخ 24 آوریل 1978 (برابر با 5/2/ 1357) در کویت به زبانهای عربی، انگلیسی و فارسی که هر سه متن آن بطور متساوی معتبر می‌باشد به تصویب رسید.
در صورت بروز اختلاف راجع به تفسیر و تعبیر یا اجرای این پروتکل متن انگلیسی برای رفع اختلاف متن معتبر خواهد بود.

ضمیمه الف
راهنمای کلی برای تنظیم گزارش‌هایی که طبق ماده 7 پروتکل ارسال می‌شوند
(1) هر گزارش حتی‌الامکان بطور کلی شامل موارد زیر خواهد بود:
(الف) شناسایی منبع آلودگی (برای مثال هویت کشتی در صورت لزوم.)
(ب) موقعیت جغرافیایی، ساعت و تاریخ وقوع یا مشاهده حادثه.
(ج) شرایط جوی دریایی در ناحیه.
(د) در مواردی که آلودگی از کشتی ناشی می‌شود جزئیات مربوط به شرایط کشتی.
(2) هر گزارش در صورت امکان بالاخص شامل موارد زیر خواهد بود:
(الف) توضیح یا توصیف مواد مضره از جمله نامهای فنی اینگونه مواد (نامهای تجارتی نباید جایگزین نام صحیح فنی گردد.)
(ب) تعیین یا تخمین کمیت، تراکم و وضع احتمالی مواد مضره که در دریا تخلیه گردیده یا احتمال تخلیه آن می‌رود.
(ج) توصیف مشخصات بسته‌بندی و علائم شناسایی در صورت لزوم، و
(د) نام فرستنده و گیرنده و تولیدکننده مواد
(3) هر گزارش در صورت امکان بایستی بطور وضوح مشخص کند که آیا ماده مضره که در دریا تخلیه گردیده یا احتمال تخلیه آن می‌رود نفت یا ماده سمی (مایع، جامد یا گاز) می‌باشد و آیا مواد مذکور به صورت فله یا مظروف یا کانتینر یا مخازن قابل حمل یا لوله‌های زیردریایی منتقل گردیده یا می‌گردد.
(4) هر گزارش بر حسب لزوم با هرگونه اطلاع مربوط دیگری که دولت دریافت‌کننده گزارش تقاضا کند یا فرستنده گزارش لازم بداند تکمیل خواهد شد.
(5) هر یک از اشخاص مذکور در بند 1 ماده 7 این پروتکل:
(الف) حتی‌الامکان و عنداللزوم گزارش اولیه خود را با اطلاعات مربوط به آخرین تحولات تکمیل خواهد نمود. و
(ب) تا حدود امکان هرگونه اطلاعات اضافی را که توسط کشورهایی که تحت تأثیر آلودگی قرار گرفته‌اند تقاضا شود، در اختیار آنها قرار خواهد داد.